Hafýzamdaki tüm harfleri döktüm avuçlarýna . Alfabesizim.. Ve öyle çok sinirliyim ki çevrendeki kalabalýða , Aðzýný burnunu daðýtasým var seni sevme ihtimallerinin . Korkarým ki kendimi tutamayýp ortalýðý toza dumana katacaðým , Ve hiç bir plastik cerrah birleþtiremeyecek etrafa saçýlan yürek parçalarýný , bilesin . Zirveye çýktýkça ufalan bir köy evi gibisin gözlerimde , Öylesine yalnýz , bakýma muhtaç ve virane . Deðerini ele güne hibe ettikçe daha da küçülüyorsun yüreðimde . Yer çekimine muhalefet eden kollarým , Söz konusu seni sarmak olduðunda kimselere prim vermezken , Senden yana kestiði ümitlerle artýk çekimser . Ey tabip ...! Ne olur sine-i millete mutlu görünmem için bana bir deva ver . Zira sine-i mihnette büyüttüklerim söktü aldý ciðerimi . Bu saatten sonra kuþ da uçmaz , kervan da geçmez bende deðil mi...? 24/06/2015 Can Çalýþkan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Can Çalışkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.