Davetsiz misafirimdin, Gönlüme girdin. Ýlk karþýlaþmamýzdý, Ýlk göz göze geliþimiz, Ýlk sarýlmamýz.
Gök griy’di, Gök kýskanç’tý, Bardaktan boþalýrcasýna üstümüze yaðýyordu, Deniz mavi, Mum gibi eriyen bir ben, Karþýnda duruyordum. Karþýndaydým. Sýrtýn dönük/tü, Martý’ya küsen deniz gibi.
Ýyi günüm de deðildim. Cam kýrýðý vardý bedenim de, Ve korkarak bakýyordum, Karþýmdaki hayata. Ve kanýyordum.
Ve bir düþ peþindeydim. Özgürce kollarýna býraktým bedenimi, Bugünü kucakla, Yarýný kucakla, Ve kokumu kucakla, Ve sesimi kucakla diye.
Bana söylediðin en güzel söz, "Seni Seviyorum" du, Ama ben, el kapýlarýna itilmiþ gibi, Kokuna, Sesine, Gözlerine hasret kaldým.
Ne bir volkana, Ne bir fýrtýnaya, Ne de bir depreme yenik düþtüm. Canýmýn içini gördüm, Cam kýrýklarýyla doluydu.
Ýbrahim Dalkýlýç 22/06/2015 22:00 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.