NE YAZIK Kİ;BÜYÜDÜK!...

Küçük bir kýzken,büyümek isterdim hep,
Çabucak büyümek!...
Büyürsem,her þeye gücüm yeter sanýrdým.
Yanýlmýþým sevgili,
Asýl,çocuklarýn gücü yeter miþ herþeye!...
O zaman ki hayallerimiz,
Þimdi ki gerçeklerimizden,daha gerçek miþ!...

Ne yazýk ki büyüdük,
Beyaz düþlerimizi,kara düþüncelere dönüþtürerek,
Ve umutlarýmýzý,yalana yanlýþa bölüþtürerek!...

Þimdilerde,kendi yüreðine bile sýðamayan ben,
O günlerde,tüm güzellikleri sýðdýrabilirdim hayallerime,
Her masalýn içine girebilir,
Her yýldýza uðrayabilirdim düþlerimde!...
Bazen Alice(Alis)olur,harikalar diyarýný gezer,
Bazen,padiþahýn küçük kýzý olur,
Kral babamýn zulümlerine göðüs gererdim!...
Ne kötü kalpli cadýnýn büyüleri korkutabilirdi beni,
Ne de Kaf daðýnýn ardýnda ki koca devin iniltileri,
Sevdiðine saçlarýný merdiven yapan,
Rapunzel de bendim!...
Beyaz atlý prensi bekleyen pamuk prenses de...

Sarý saçlý bebeðim,kýrmýzý topum olmasa da,
Bilirdim ki,iyiler mutlaka kazanýrdý!...
Kötülerin sonu ise ya kýrk katýrdý ya da kýrk satýr,
Ne hamili kart vardý ne rüþvet ne de hatýr!...

Ben iyilerdendim nasýlsa,
Dilersem kýrmýzý baþlýklý kýz olur,
Hain kurdu kandýrýr,
Dilersem,Keloðlanýn sadýk yari olur,
Göðsümde sevdayý barýndýrýrdým!...

Yine de büyümek isterdim çabucak,
Mutluluklarýmýn da büyüyeceðini sanarak!...

Ne yazýk ki,büyüdük sevgili,
Yeþil düþlerim,mavi öpüþlerim yok artýk!...
Deðiþti masallarda ki mutlu sonlar,
Ýyiler cezalandýrýlýyor,kötüler ödüllendiriliyor,
Büyüklerin dünyasýnda!...
Ne acýnýn eski tadý kaldý,
Ne de öfkenin uçarý heyecaný,
Duygularýmýzý yüreðimize kilitleyip,
Attýk anahtarýný,mantýðýmýzýn kör kuyularýna!...
Duygusallýk saflýktý,zayýflýktý,baþarýsýzlýktý,
Duyarsýz bir toplum olma yolunda,
Hýzla ilerlerken adýmlarýmýz,
"KIZLAR GÜLMEZ ERKEKLER AÐLAMAZ"dý sloganýmýz!...
Büyümek,yaþamaktý yalanlarý en doðrusundan...

Kimbilir kaç sevdayý kurþunladýk bu yüzden,
Kaç sevgiye mezar oldu yüreklerimiz,
Kaç mutluluðu katlettik farkýna bile varamadan!...
Belki de bu yüzden babalarýmýz,
Doyasýya okþayamadý saçlarýmýzý,
Bu yüzden sýmsýký saramadý analar yavrularýný,
Gençler bu yüzden dokunamadý birbirlerine,
Yaþlýlar bu yüzden ölümü bekler oldular,
Yalnýzlýðýn soðuk ve karanlýk kýyýlarýnda!...

Keþke büyümeseydik!...
Yüksek duvarlar örmeseydik kendimizle aramýza,
Utancýmýza hapsolup,gölgelerimizi salývermeseydik yaþama!...

Keþke büyümeseydik!...
Eskiden,niþan,düðün ve doðum haberleri alýrdýk dostlarýmýzdan!...
Þimdi ise içimizi acýtan,
Hastalýk ve ölüm haberleri alýyoruz,
Henüz yaþamaya bile baþlamamýþken!...
Yaklaþtýk mý sona ne dersin?...
Öyle ise ertelenen onca þeyi,
Nasýl sýðdýracaðýz kalan zamana?...

Bil ki sevgili,
Bedenim topraða deðdiði gün,firar edecek yüreðim!...
Masallar bitti,gerçek öyküler var þimdi,
Ve tüm gerçek öykülerin ana fikri ayný!...
"DÜNYA ÝYÝLERE KALMAZ KÖTÜLERE BÝR ÞEY OLMAZ"!...




Sosyal Medyada Paylaşın: