taþ attý karþý kýyýya daldý baktý içi ne güzel dibinde yankýlanan bir ses yok deðiþtirmedi ayný dalgýnlýkla devam etti sular taþlarý yonttukça içerlendi beþ on balýk ilerlediler karanlýða doðru
yüzünü görmeye gel þimdi durgun bir akþam yorulmuþ dalgalarýn sakin göðsünde yalpalayan bir geçmiþ var duymuyor musun anlama sakýn beni kendi tenine deðen elini
çekil sakin ol ve dýþa vur seni tanýyabilelim göðsünün aðrýsýndan ve çaðrýsý alýngan bir nehir olsun þimdi duymuyor musun düþüncelerle doluyor kalbim
deðiþmedi bak ölür ölmez kanatlarý göðe deðen dik bir sesle buyurdunuz oysa siz yoktunuz ay ýþýðýyla sonu gelmez þarkýlar söyleyen günlerle avuttunuz sonsuzluðu
yalvar yakar olsun ilk istediðin seni seven geceden uzak dur tanýsýn tanrý benliðindeki suyu kanasýn kanadý beyaz bulutlar
de ki artýk ben yokum ölü kelimelerle uðraþýyorum kapýlýp gidiyoruz sönünceye dek aþkýmýz viþneleri çürük mezarlar baðýþlanýyor çocuklarýn ellerinde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
molilaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.