Uzaklarda yaþýyoruz bu dünyadan Biz ikimiz yani; Sen ve ben kadar uzaklarda Soyut iki evren düþün Cisimler iç içe fakat gölge yüklü Yanýmdan geçip gittiðini hissediyorum bazen Baþka türlü anlatmaya dönmüyor dilim Þems’in ateþine dayanamayan Merkür gibiyim Ýþte bak; gözlerimi kapatýnca görüyorum ruhunu Güzel kadýn.. Bazen ötelerden seyrediyorsun hazin duruþumu Bazen umursuzca bakýyorsun yüzüme Ama gülüyorsun güneþli havalarda Hani o eteklerini savura savura gezdiðin ilk baharlarda Ýþte o zaman bir cemre düþüyor içime Yani içim içime sýðmýyor Halbuki biliyorum, sen yoksun Ya çok uzaklarda kaybolmuþ yolcusun Ya da þah damarýmda dolaþan bir peri Sanma ben de aramýyorum Ama kime sorsam hiç görmemiþ seni Belki olmayan ülkenin ütopyasý Belki bu dünyada saklanan cin Yani yalnýz benim gördüðüm bir hayalsin
Lütfi Karabýyýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
donjuan912 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.