ne zaman rüzgâr sýcak bir nefes getirse saçlarýma dokunsa tenimin soðuk yüzüne mâsum salýnýþlarý kendimi dinlerim göðsümün sokaklarý ayaklanýr dilimin çenesine vurur susmak
ne zaman sarýlsa yýldýz gökyüzüne ve ben uzansam yataðý olmayan uykulara hala utancý bilen hayâller gýdýklar ayak uçlarýmý týrnaklarý çekilir gecenin gözlerindeki sürme de akar
zaman geçmiþten aldýðý resmi çizmekle meþgul geleceðe
ömrüm ilk kez rengini verirken topraða dudaklarým tebessümle süslenir kýrmýzý ruj yerine kirle yýkanmýþ bedenimse alýr boy abdestini hem de kaþýk kaþýk gözyaþý ile
bilirim ; sabýr boþ satýrlara atýlan imza gibi daha sonra doluyor içerisi
= ruhun aynadaki yüzü eþittir yaþ ! =
28/05/2016 14;41 eMÝNeYZAMAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
eMİNeYZAMAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.