Bir selam attým sessizliðe bugün.
Her gün olduðu gibi bugün de benimleydi.
Yüreðimin için de derinlerdeki konuþan,
Hatta çýðlýk çýðlýða baðýran sen,
Sessizlikte kayboluyordun.
Ne tuhaf her an senin varlýðýný hissederken,
Her günüm her saniyem seninle geçerken
Ayrýlýk denen kelimenin koynunda sessizlik
Alýp götürüyordu seninle yaþanmýþ tüm anýlarý.
Rüzgar bile konuþuyor daða, taþa sesleniyordu da
Bir sen konuþmuyordun...
Aldýn sesini yitip giden ömrümle birlikte giderken.
Çaresizliðin sokaklarýnda üþüyor ellerim.
Yüreðimin kýyýlarýna vuruyor sessizliðin her dem
ve... ve... seninle varoluþumun öyküsünü yazýyorum bu satýrlara.
Gönül bahçemin solan güllerinin esareti altýnda yaþýyor,
Yaþamak için hergün bir neden buluyorsam da kendime,
Yine sensiz geçen günlerin koynunda
Koparýyorum tek tek solan gülleri...
Yýlgýnlýðým, yorgunluðum
Sensiz geçecek bir ömrün vuslata çaðrýsýdýr.
Belki bir gün sürgün bu yürek acýlarýný unutur,
Yaþanan ve yaþanmýþ tüm anýlarý yakarak,
Yok ederek döner benliðine.
Unutulanlarla birlikte sende karýþýrsýn maziye...
Ve ben...ve ben...
yine bir selam attým,
sensizliðe, sevgisizliðe, sessizliðe bugün...
NÝCE SEVEN SESSÝZLÝÐÝ ALMIÞTIR DA KOYNUNA GÖTÜRMÜÞTÜR GÝDERKEN....
Hülya Akyýldýz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.