Berlin duvarı yıkıldı biz geldiğimizde

Seninle biz hangi duvara vursak kendimizi
çürüdü gönül bendimizdeki üç renklerimiz

sen/le biz ne acý sürgün bir hayatý paylaþmýþýz
gençliðimizin taze baharlarlarýný
kýblesiz bu kül rengi sürgün kentlere hibe etmiþiz


sürgünlüðümüzden kalan gruh tepemizde dolaþýrken sisler ülkesinde
göðün mavisini yutan o gri bulutlar/mýydý


hangi duvara vursak bilmem/ki kendimizi
hasret ve özlem gurbetle üçlü arkadaþ

yakar içimizi gurbetlik ,
hangi duvara vursak bilmem/ki kendimizi
berlin duvarý yýkýldý biz geldiðimizde

ülkemizde ise aydýnlar ve yazarlar yakýldý bir otelde
hani gurbete yeni geldiðimizde kaldýðýmýz o evde
haberlerde siyah dumanlarý gördük

kimliksizliðimizden
öksüzlüðümüzden hep sustuk sükuta bohçaladýk kendimizi

bir sürgünlük/ki peyder pey düþmüþtü istemesekte o an payýmýza
Nazýmlar Ahmedler hep sürgünlerin yerine hüzünlü þiirler yazmýþtý

ne vakit tütün sarsam o ince yapraklara düþlerimin en hüzünlü yerinden pervasýzca
bir tutam beyaz kâr kelebek gibi
düþer ince parmaklarýmýn arasýna
doðup büyüdüðüm o yerlerden

soðuk iklimi acýmasýzdý

Allah’ým ;
unutulmuþ öksüzler /miydik biz

heybemize sürgünlük hasret bize hep özlem düþtü
insanlarý neden kadersizdir hepsi gurbete vurmuþ kendini
yüksek çatýlar kýþýn uzun uzun buz sarkaçlarý doðurur
faytoncu komþumuzun soðuktan titreþen atlarý gelir hatýrýma
ne güzel kokusu vardý o komþumuzun atlarýnýn
çocuktum sevmiþtim
yazýn terli at kokusunu
kýþýn camdan bakardým üþüyen o atlara zoraki görürdüm
camlarý bile esir alýrdý kâr ince ince nakýþlardý
buzdan bu þehir kýþýn herkesi esir alýrdý .

þiir yazayým diyorum kâr yaðýyor gurbet düþüyor kalemime
buz tutuyor kalemimle satýrlarýmýn girizgâhý


hüzün düþüyor üþüyor ,yüreðim hüzünlere pare/lendim yine
ömür gurbetin yataðýnda ayaklarýnda prangalý



tahayyül edip geçmiþime dalýnca ,yadsýnamaz bir ayaz düþüyor dallarýma
kývrýldým yine yapayalnýz yapraklarýma
gözlerime kuþlar kaçtý ýslandý kirpiklerim yine

hayat meþakkatle çileleri üzünçleri ,sýrtýmdaki heybemde giriftar eyledi
sundu yudum yudum

gri bulutlar sürekli yaðmur dilencisi
þu sokak müzisyenleri olmazsa hayat hiç çekilmez bu sokaklarda
ruhsuzlara bir nebzede olsa ruh katýyor

yine kemanýn kýlýfý yerde içinde bozuk eurolar
ve yanýk ,yanýk klarnet çalan kara romen adamlar gibiyim
solgun bu coðrafyada ben güneþin dilencisiyim..









nur*can
Sosyal Medyada Paylaşın: