Hayattan Ayetler * * * *

ESRARIMSIN
Tamer Barýþ ÜLGER



Esrarým sensin.

Karanlýkta pýhtýlaþmýþ kanlardan bir balçýk. Yürüyor iki postal, batýyor iki postal. Batýyorum. Sensiz bir esrara doðru daha kara bir ifadeyle kan kokuyorum. Korkuyorum. Ki benim yüreðimde hala yeleði fiyakalý mavi gömleðinin kollarý katlý ve kolalý, elinde imamesi gümüþ kendisi yaldýzlý tespih taþýyan bir delikanlý volta atmakta.

Þimdi esrarýmsýn. Karanlýkta karýmsýn. Elmadan önce diþlediðim sol kaburgamsýn.
Þimdi gözümde kýrýlan sarý güneþ ýþýnlarý bak ellerinde, þimdi kalbimin kýrýklarýnýn kestiði ellerin yok ellerimde.

Esrarýmsýn.

Esmer bir kýsraðýn yelesi saçlarýn/da gezinen rüzgâr bana getiriyor kokunu. Uzaktasýn. Yanýmdasýn. Üþüyorsun. Esrarýmsýn.

Ay doðmuþ Meryem’in bacaklarýnýn arasýndan. Nasýl tutarsa bir oðul bir ananýn memesini, nasýl kanatýrsa diþleri ucunu öyle kadýnýmsýn, yaþam sývýmsýn. Terin dilimin ucunda, tenin encamýna tükürdüðüm þerefine sövdüðüm yalan bir elin sana baðladýðý köcek. Paslanmýþ gözlerimin kaderidir perçemlerinden dökülen ihanet kirini izlemek. Karanlýkta üþümek ve sevmek.

Es kazarýmsýn. Harcýyorum ulan seni! Bozdukça bozuyorum yani. Seviyorum seni bulmadan ve dokunmadan sevmeyi.

Esrarýmsýn, zývanasý sýký, spirali kadim. Çekiyorum, boþalýyorum aðzýmdan diþi bir meleðin rengi gibi beyaz aðýr dumaný aðýr aðýr. Kurumuþ kalp damarýmsýn. Orospumsun, meslektaþýmsýn.


Yüzündeki çizgileri yoldaþ sayarým ve “bilmem ki beklide bu yüzdendir yoðunlaþýp, dönüp dolaþýp gözaltýna yaðýþým” ýsrarla sana yanmýþým.

Þehvet dolu ýsrar mýsýn? Yoksa elime deðen incecik zar mýsýn? Dönsem sende dönüp arkana bakar mýsýn, emin misin gözlerimi açýyorum bak doðru söyle yanýmda mýsýn? Hadi be çýk ortaya, elma. Uzat elini bana. Boz þu es zar ýmý kýz-m-am korkma.
Koþ git.
Ama bak arkana.

Esrarým sensin.
Sen hayalimdesin, bilinçaltýmýn alt katýnda bir þeylere gebesin. Sen nesin, elle tutulmayan gözle görülmeyen b/y oktan bir þahesersin. Sensin.

Gözlerimin dalýp gittiði yerdesin.


Doðduðum gün vermiþler damardan bu esrarý bana. O yüzden kanýmý içmekteyim kan a kan a.
Nerdesin cigaramýn söndüðü yerdesin. Doðduðum gün vermiþler bu kara gözleri, kirli yüzü, tesiri kuvvetli bu esrarlý sözü.

Bir sivri sineðin vampiri emmesisin. Isýrgan otusun, domuzun bokusun, dünyanýn yokusun. Esrarýmsýn. Sensin. Dali’nin fýrçasýyla delice çizmek yüzünü. Asla kapanmayan yaranýn üstüne bir neþter darbesi, bir faça. Ölü bir dilde kitap yazanlara sordum seni. Yere bastýðým yerdesin.

Etimsin.

Israrla kessinler lafýmý rafa kaldýrsýnlar korkunç bilgili kitaplarýmý. Peki, ne deðiþtirecek tanrýnýn allahsýzlýðýný. Tanrýnýn tanrý tanýmadýðýný ve ateist olmadýðýný. Ancak tanrýlar ve kendini tanrý sananlar anlarlar bu allahsýz peygamberin ne anlattýðýný. Esrarlar içindesin.

Sözlerimin bittiði yerdesin.


Esrarým, sen bu matematikteki tek karým. Dokunduðum utandýðým sonra hiçe saydýðým. “Dokunup utanýp sonra hiçe saydýðýmsýn” üzgünüm söylemiyorum artýk sana türküler. Yere attýðým kirlettiðim sonra öpüp alnýma koyup secde ettiðim ve aldattýðým ve aldattýðým sen. Sen misin esrarým.

Acýdan titreyen ellerim -ki kalp yarasýdýr, ters yönlü iki tren arasýdýr tek rayda- çok uzaktan bir akraba bana. Anam babam geçmiþimi ve beynimi kaynatýyor kazanda, çeliðe su veriyorlar büyüyorum. Acýdan titreyen ellerimi þimdi ancak uzaktan tanýyorum.
Büyü
Yorum

Esrarýmsýn. Hemen yanýmsýn.
Seni býraktýðým kadarsýn.

Seni kandýrabildiðim sözlerim ve sözlerim. Ah keþke dediðim. Gözlerine inen perdenin aralýðýndan gördüðüm namahrem sensin. Esrar; kessin, sussun, pussun, sissin, ya benlesin.. yada.. Kiminlesin?

Bütün hastalýklarýmýn ve hastalýklý huylarýmýn ana sebebisin. Sen elma þekerimsin karýncalarýný bir türlü temizleyemediðim. Ölen beynimi gömüyorum her akþam fikrime, esrarým bu düþünceler ve ölen hücreler senin üstüne. Yas var bu akþam, içelim o zaman keyif zehir üstüne.

Etiksiktirizm terimimsin.

Bilinmezden – Bilin mezesin esrarlar içindesin bir bilsen-m ne anlattýðýmý. Aðlamak istiyorum eþekler gibi sudan gelinceye kadar.

Esrarým sensin.
Bir anlatýcýnýn son sözlerisin. Anlamadýðým bir dilin gizli öznesisin. Sen nesin, nasýl biþeysin.
Soruyorum farelere kedilere esrarýný, kutsal kitaplar bile inkâr ediyorlar seni. Bir düþünce ötemdesin. Esrarýmsýn.
Gözlerimi kapattýðým yerdesin.

Hangi rengin içindesin,
Geleyim mi sana evde misin?

Üþüyor kana susamýþ ellerim, gidiyor nereye gittiðini bilmeyen dizlerim acep ne anlattýðýnýn bilincinde mi sözlerim. Vivaldi’de bir yaz buluþalým anlatsýn dinle gözlerim. Besliyorum seni oyuyorum gözlerimi.
Utanýyorum
Aðlýyorum
Utandýðým için aðlýyor, aðladýðým için utanýyorum. Esrarým kimsin Roma da sana yanýyorum. Var mýsýn bilmek istiyorum. Karnýmdaki cenini ve fikrimdeki seni sana sunuyorum. Esrarým susu_yorum.
Bu cümlenin sonundaki noktayý sana
Koyu_ yorum
.

Esrarýmsýn, ýsrarla çözümünü bulmak istemediðim.

Esrarým, sensin; içimdeki labirentin çözüm merkezisin. Buldukça kaybetmek istediðimsin, görüp görmemezlikten geldiðimsin, heyecanýmýn, benim gizli karýmsýn. Beyazsýn, soðuksun küçüksün; aðýzda duman, fikirde düþman, kara görününce hainsin, göðe bakýnca bir muteber, bana bakýnca rüyasýn, beynimin öteki yanýsýn.

Esralýsýn. Efsunlusun. Kadimsin.
Doðalýn inþa ettiði bu dramatik paradoksun anormal yanýsýn. Kendini kendi içinde yok eden diyalektiksel bir varsayýsýn. Varla yokun arafýnda, olmasý gerekenle olanýn tabiatýnýn tam ortasýnda serapsal bir sanýmsýn. Þehir kütüphanelerinde ölmüþ - toza gömülmüþ- sözlüklerde silik bir tanýmsýn. Esrarýmsýn, hayat felsefemin þah damarsýn. Kalbimin kirli kanýsýn.


Olmazsa olmazýn asla olmayacaðý ütopyamsýn. Sonu belli görünen bütün yollar kýlavuzla çevrili, burnu boklu gerisi yoklu bir masalýn en masun tipisin, þimdi hülyalý zamanlarým bu rüyayý en umulmadýk yerinde kesin esrarým iþte bu kesin senin sesin.


Güneþi balçýkla sývayaným. Tanrýyý yaratan ve kendi serseri bir heyecana sataným. Dünyanýn anasýyla avradýyla yataným. Olaným, bitenim, esrarýna sövenim. Aksak bir ritm mi demiþtin karlý bir günde evet iþte o benim.

Yakýyorum Prometeus’un ateþinden gök kubbe yýldýzlarý, bunlar gözlerimin deðil esrarýnýn yaldýzlarý ve sen bir suç iþlemiþte bana söylemeyen esrarým (sakýn!) anlatma taptýklarýný (sakýn) ! çok kýzarým. Israrla esrarlý kal esrarým.


Sen bir kuþun hayalindesin, kanatlarýnýn maviye deðdiði yerdesin. Bütün dünya kafeslerini kýran anarþist bir söylemdesin. Anlamsýzlýðýn ortasýnda siyah lekesin.
Esrarým, esrar gibisin.

Özelden genele geçtiðim, bir baþkasýný seçtiðim kendi yerime, bütün kavramlarý aþtýðým soytarýlarla dolu bir düzen desin. Sensin. Hayatta kalma eðilimimsin. Týrnaklarýmýn kanama sebebisin. Çatlama noktamsýn. Kanýn beynime sýçradýðý ansýn. Sensin. Sanmam ki hayatta kalma sebebimsin?
Esrarým, anlamlý - anlamsýz bir ýsrar gibisin.

Kendimi öldürsem sende ölecek misin?
Kendime sövdürsem pusup bir köþeye küsecek misin?
Kendimi sevdirsem -benim gibi kanamalý bir hastaya- dalga geçip gülecek misin?
Sen.
Ne
Sin.

Esrarýmsýn. Gri bir duman altýnda kara bir siluetsin.
Nasýl.
Bir
Þey.
Sin.

Esrarýmsýn. Allahsýz yanýmsýn. En toy zamanýmsýn. Yaþ aðacýn yaþlandýðý ve dönüþü olan yollarýn kapandýðý yoldasýn. Çok korkan ama artýk korkunun da bir öneminin kalmadýðý anýmsýn.

Ehliyetiz pilotum; Mevlana’yla dönen, Hayyam ile içen sövenle sövenim. Kafa bir milyon oturup kusmuðunu sevenim.

Âdemin tanrýya uzanan eli, sarayýn soytarýsý, bir erkeðin nikâhsýz karýsýyým. Kudretliyim. Tanrýyým. Ben bu cemaatin imamýyým. Suyum, topraðým, ayým. Her þeye gücü yeten teoride mükemmel bir kanýyým. Barýþým savaþým. Her beþerin dilinde popülist bir zikirim, küçük Ýskender’in beyninde utanýlan ve korkulan o karanlýk fikirim.

Ahiri belli olmayan bir kaosun –ki bu deðnek tümden boklu- çarkýyým yalnýzca bu dandik makinenin, vidasýyým. Nereye çevirirse usta parmaðýný ben o yanlýyým. Ve nihayet deðneði býrakma vaktidir zaman. Deðneksiz, dayanaksýz ve dengeli ve dengesiz olma vaktidir þu an.


Esrar zamaný yok mu ediyor, yoksa zaman esrarý görünce mi gidiyor.
Yok olana var demek aptallýktýr –ki aptallara yalnýz dayanamam ben bu faniyatta- Bu varlýða ihanet, tüm insanlýða hayýnlýktýr.
Ne kadar yarattýysa beni tanrý, benimde onu yaratmýþ olmam bir o kadar olasýlýktýr.
Bölsen bir çýkar.
Çarpsan bir. çok.
Artýk; o bakkaldan leblebi tozu alan küçük çocuk yok

Sen kötü ama dekoru muazzam bir melodramsýn. Sahnede oyuncunun repliði unuttuðu ansýn olmaksýn, olmamaksýn, iþte bütün mesele-sin. Shakspeare’in kâðýda attýðý son çetelesin. Orhan Velide kurt, Kafka da böceksin. Sen Zerdüþt’ü yola düþürensin. Yunus’un taptuk’u, Mevlanada þemssin. Anlatansýn soransýn. Oruçla ayný çaydanlýkta demlisin, Hitler’in en çocuksu emrisin. Amadeus Mozart’sýn, Sadsýn, her gün yeniden ölen türbesi kayýp bir zatsýn. Dünyayla birlikte Galile’nin sözünden dönüþüsün, Nazým Usta’nýn o nazlý ölüþüsün. Sen benim týrnak etim, verilmiþ sözlerim –ki ben aþký çok sevdim-
…

Ya biri anlatsýn bana anlamsýz olan bu saçma düzeneði –anlarsam sizin gibi öveyim övüneyim- ama anlatamazsanýz kýzmak yok – býrakýn istediðim gibi söveyim hangi pozisyonda istersem bu taþlarý öyle- düzeyim.

Nereyi gösteriyor ve ne büyüklükte bir vektöre benzeyen penis. Çünkü biz onun doðrultusunda gitmeyi erdem biliriz. Ýþimiz. Beynimizde serseri bir fikirdir cesurdan dönme korkak esrarkeþimiz. Karanlýkta bir odada sesli ibadetimiz ve biz kendimizi () larla ýslah edenlerdeniz. Bazen Þakirtiz, hahamýz, papayýz, bazen hiçiz. Bazen doðmamýþ ve doðrulmamýþ ve beklide hiç olmamýþ bir piçiz.

Esrar dolu bir kâðýdýn yanýna ateþle yaklaþmak tehlikeli ve günahtýr. Beynimize giren bu uyumsuz fikir sanýk, yaptýklarýmýz kanýt ve anakronik bütün insanlar ve geçmiþ tanýktýr. Bu hayatýn bize geç verdiði yanýttýr.

Karayým, beyazým, itenim, çekenim, hazýrlýksýz bir sabah baþlayan darbe kokan sirenim. Silenim fidanlarýn hayalini gözlerinden, demirden kafes yapaným çalýþkan ellerinden, özgürlük kokan sözlerinden. Dibe vuraným karýþýk bir bildiri, bir çeþit argümaným. Hapisten kaçan, vurulan. Kendini kendi külünden yarataným. SOLak bir SAÐ ýrým, çok aðýrým. Çok að/ýrk/kan. Ýþte hüsran iþte þan iþte kan ve tarih yeni baþtan.
Umut Rönesans.

Sosyal Medyada Paylaşın: