AYKIRI

Yalnýzlýk çoðaltmasaydý beni
Acý büyümezdi bu kadar
Gölgeleri kadar yakýndým her insana
Yaðmur devrilirdi ardýmsýra
Ben yürürken ateþ düþerdi ormanýna zulmün
Þimdi kavradýðým her þey yitiriyor özünü
Bir duvar var önünde arkasýnda ölüm
Kalbim durmadan beni zehirliyor
Puslu seslerle uyanýyorum uykudan
Ölümden önce aþk vuruyor beni
Yüzümü yýkarken parçalanýyor aynada suretim
Bir taþ gibi düþüyorum düzenin baþýna
Daðlarý emziren benim anamdýr
Zalimden öc alacak çocuklar büyütür koynunda
Ateþi ve sabrý ondan öðrendim
Var olmanýn mührüyüm ölümün kapýsýnda
Çarmýha ilk ben gerildim Ýsa’dan önce
Basýna daðýtýlan robot resimler bana benziyor
Gýyaben yargýlandým hayata karþý
Vakitsiz ecel þarkýlarý öðrendim
Polis sirenlerine karýþan aþklar öldürdüm
Aþkýn bir numaralý sanýðýyým
Unutuldu unutulmaz sandýklarým
Fýrladým sokaklara cebimde kibrit
Saat bire beþ kala Ýzmir’i yaktým

Sosyal Medyada Paylaşın: