. . . . . . . . . . . . DÝLEK . . . . . . . . . . . . gözlerinin aleviyle su bile yanýyor ; ben ise yanmaya çoktan meyilli çýra haydi durma kat ortalýðý toza dumana kýþ günü bahçemdeki yedi verenim yaz sýcaðýnda bile çýkmaz sokaklarýnda ikamet ettiðim biz seninle aþk’a müptela iki divane istediðin kadar es,gürle hatta yað ama bizi bitirme tüket ömrümü, " öl " de öleyim lakin son nefesime dek yanýn yurdum olsun ; iki gözüm , aþým , ekmeðim yeter ki sevmekten vazgeçme az da olsa çok yaparým taptýðým tek gerçek sensin ; yeter...yüreðimde çýrpýnýp duraným seni sevmek bin kez günah olsa bile binini de çiðnerim ufacýk bir adým atsan gönlümü ayaklarýnýn altýna sererim þu yalnýz akþamlarýmý daraðacý soðukluðuna bulama yýldýzlar bile acýr da hallerime ; tek tek düþer saçlarýma onlar bile kayýp gitmezken uzaklara ; nasýl olur da kýyarsýn bu fukara can’a...? 17/05/2015 Can Çalýþkan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Can Çalışkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.