dökülünce hüzünler ayrýlýðýn sol kanadýndan
akþam olur düþer geceye yapraklar
örtülünce karanlýða sarýlýr kalbine ellerim
yaðar usulca aþkýna dolanan ýslak gözlerim
süzülünce gönlüm aðlar, sýzlar kendi içine
kýrýlýp gider umutlarýn karanlýk sözlerine
ümitsizce beklenen sabahlar geldiðinde
dökülüp giden hayallerin iziyle
bir toprak gibi acý, tadý kalýr yüreðimde
sözüm ona geceyi sana saklamýþtým ben
giden her þeyimle, siyahýndan almýþtým nasibimi
elimde olmayan nedenlerin kalbimden gidiþini
ve içimden giden mutluðun son demini
bu gece karanlýða hapsettim ben
buzdan bir güneþin üzerime doðmasý gibi
her sabah soðuk bir nefesle uyanýyorum þimdi
yokluðunu aratan saatlerin kývýlcýmýyla
zamanýn en ücra köþesinden sesleniyorum
geceyle sözlenip geceyi özülüyorum
bir gece vaktiyle ellerini tutuyorum
ah o her birþeyim sensin diyenler
her birþeyimi alýp götüren onlar deðilmiydiler
ah o can dediðim canýmdan alýp gidenler
dökülünce hüzünler örtülünce karanlýða
süzülünce gönlüm, neredeydiler
hayat buysa eðer alacaðým çoktu gidenlerden
verip de alamadýklarýmýn rengiydi geceler
ah o fýstýki düþlerimi alýp gidenler
aþiyan bildiðim þu çerh-i sitemli kalbimden
tüm amellerimle beraber uçtupta gittiler
sert bir imbat öfkesiyle þimdi ben
tüm imkansýzlýðýnda ki vuslat düþlerimin
kara kýþlarýna karavaþ oldum ben
yoktun, yükselen kamerin gölgesine sýðýndým
gitmiþtin, usulca karanlýðýna dokunmuþtum
son sadmenin ilk dokunuþuyla sessizce
her gece vakti içimden vuruluyordum
çünkü sen, öyle apansýz gitmiþtin ki
öyle bir zamanda çekip aldýn ki
hele bu ayrýlýk, öyle tanýmsýzdý ki
ne gecemden gündüze
ne de güneþten gönlüme bir mektup var þimdi
þu zamanýn taþ duvarlarýnýn arasýndan
dökülüyor, örtülüyor, süzülüyor her þey
þimdi gel anla halimden, solan güllerimden
dikenleriyle gelen yaþlý gözlerimden
bitiyor, gidiyor, düþüyor ömrümden…
.
.
.
.
Mawish
.
.
.
SON SADME – Mawish Þiirleri