artýk gülmüyor yüzüm kan aðlar iki gözüm hayat hiç gülmediki bana yoktur baþka sözüm gözümü açar açmaz acý gördüm baþ ucumda demekki babamdan miras kalmýþtý bana
ömrümde neþeli günüm pek azdýr benim feryadým figaným ise daðlar yýkacak kadar pek az dostum olmuþtur sýrtlanlar etrafýmda sýrtýmda sayýsýz býçak yarasý yüreðimde acý
gülmek bana çok uzak acý ise kanýmda dolaþýyor gülmedi yüzüm ben çocuk ken bile hep ezildim bir nefes mutluluða bir ömür verirdim ama hep acý bahar görmedi ömrüm hep kýþýn zemherisini yaþadým
kader derim nasip derim kýsmet der çekerim acý düþlerim hayalim rüyalarým hep ama hep acý içimi dökeyim dedim kaðýt kaleme sözlerimde acý alýþtým artýk sana acý herkes yolcu sen hancý
adem karagöz Sosyal Medyada Paylaşın:
zirve_kentli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.