Ben seni Ýzmir Haziranlarýnda sevdim, Güneþin en çok yaktýðý saatlerde bir aðaç gölgesi bularak, Koþar adým sýðýnýr gibi... Saatin oniki’lerinde,Konak iskelesinden,Bahribaba otobüs terminaline, Son otobüsü kaçýrmamak için trafiðe aldýrmadan,nefes nefese kesilir gibi sevdim seni... Sen beni bir kumrunun susam tanelerinden biri bildin belkide, Biri yere düþse bile,daha yüzlercesi vardý üzerinde. Ben yanmýþsam ve ben ölmüþsem ne farkederdi ki senin için ? Daha çokca kiþi ölebilirdi hatta güzelliðinin hatrýna... Zaten,Ýzmir’in içinde benim yaþýyor olmamda mühim deðildi. Ýzmir’in kalabalýðýydý ilgini çeken, Ve çaðlar öncede vardý bu þehir,çaðlar sonrasýnda da olacaðý gibi,deðilmi senin için ? Ben seni Hatay semtinin,renkli duraðýnda,o kalabalýðýn içinde siyah beyaz sevdim. Sen herkese rengarenkken bile... Sahi,Ýnciraltý gecelerini bilirmisin ? Ay,nasýlda güzel düþer orada denizin üstüne...Bilirmisin ? Doðrusu,senden önce bende bilmezdim dalgalarýn konuþtuðunu... Alsancak’ta martýlara fýrlattýðým gevreði, Karþýyaka limanýnda bir baþka martýyla bölüþüp onlarýnda,o limanda buluþtuðunu, Senden önce bende bilmezdim.. Ben seni Ýstanbul mayýslarýnda yada Ankara Aralýklarýnda deðil, Ýzmir Haziranlarýnda sevdim. Öylesi sýcak, Öylesine yanýp ve böyle karararak..
Çaðlar Öcal Sosyal Medyada Paylaşın:
Çağlar Öcal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.