BENİ KÖYÜMÜN TOPRAKLARINA GÖMÜN !
NurtenAk
BENİ KÖYÜMÜN TOPRAKLARINA GÖMÜN !
Ah! Ne ümitler yaktým
gönlümün kuytusunda bilemezsin
kuþlar özgürlüðe doðru kanat çýrparken
iki gözüm iki çeþme aðladým
geceyi gündüzleri birbirine eklerken
Uyuz bir kedi gibi gönlüm
kendi içine sýðýnýrken
sabah esintilerinden medet umdum
alýp uçurup gitsin diye
gurbet elden olmadý
Yüreðim bir uçurtma gibi
takýlý kaldý bir telde
aþaðý tükürsem sakal
yukarý tükürsem býyýk
bin parçaya bölündüm içimde
hiç kimsecikler bilmedi bilemezdi
Derin bir sessizlik içine gömüldüm
gömüldükçe
naçar bir aðaç misali
kendi dallarýmda büyüdüm
büyüttüm meyvelerimi
Gölgemde kendi kabuðunda
sevdiklerim
milyonlarca yýldýz içtim
ay karanlýðýnda
bir tek Tanrýya sýðýndým
öyle kolay deðil di
yaþamak
Týrnaklarýmla kazýdým
hayatý Söke Söke yol aldým
gurbetin ar damarý çatlamýþtý
bir türlü yakamý býrakmadý
uzak yabancý bir kentin
yýldýzlarý altýnda sayýkladým
yarým yýrtýk uykularda
Þimdi
artýk rüya görmeyi bile unuttum
Ah! nasýlda özledim
O çocuksu düþleri düþ de olsa
bazen bulutlarýn üstünde
kuþ tüyü yastýkta
uzanýp kalmak istiyorum sere serpe
Bazan gönlümün kýyýsýnda
demirleyen fosil þehit bir ölüyüm ben
bazan süt beyaz bulutlarýn üstünde
gezinen milyonlarca kelebek
yýldýz yorgan altýnda gözyaþlarýný
ak gerdana inci inci sözcükleri dizmek
Seherde açan bir gül tomurcuðu gibi
bülbülün güle güne ilk öpüþün
düþlerin bittiði mevsimlerde bir hasret
kaybolmuþ dünyamýn içinde
baþým kuma gömüldüm
kuma gömülmüþüm
Ve.. Diz çökmüþüm
Tanrýsýna yakaran bir çocuk örneði orada kalakalýrdým
içimde
kocaman dev bir sessizliðin
dev bir gövdesi vardý
yüreðimdeki aðlayan denizlerin
dizginleri ebem kuþaðýnda
Ve.. Maziye çalan kýrlarýn
yeþil renkli býraktýðý iz
dudaklarýmda çocuk gülüþüm
ýslanýrdý yaðmurlarda þafak sökerken
doldururken tavþan kaný renkli çayý bardaðý
içimi dökerdim
Baharýn saçlarýný gömerdim yüzümü
küçük gelirdi örtmeye ellerim
koskoca dünyada yitik denizlerde
kýrmýzý bir Balýk yavrusu örneði
her güne yeniden diriliþim
Çýrpýnýp durdum yaþamýn kýyýsýnda
üç günlük dünyada
üç gün ömrü olan kelebek gibi gönlüm
sararýp soldu yapraklar tekrar yeþerdi
mevsimler mevsimlere eklendi
hasret bitmedi
Bir yabancýyým artýk kendime bile
geri kaçtý sýla ben üstüne gittikçe
ben sevdikçe yüksek daðlardan daha çok daha büyük
bir aþk bir sevda
alýp götürün beni ben öldüðümde
gömün
kendi köyümün topraklarýna
bizim köyün kuþlarý böcekleri
bulutlarý dolaþsýn yaðmurlarý
yaðsýn üstüme ...
EDEBÝYAT DEFTERÝ’ AÝLESÝNDE BULUNAN TÜM KALEMLERÝN KANDÝLÝ KUTLU OLSUN!
Nurten Ak Aygen
15.05.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.