Yaþamak... Yaþamak ki; uzun yolculuk... Bilinmeyen yollarda uzayýp giden, Hangi þehir? Hangi insan? Bilinmez...
Yaþamak... Güller, papatyalar, bahçeler, çimen... Ya da, diken, çalý, çýrpý içinde...
Kimi zaman susuz, uykusuz, Iþýksýz, kokusuz, acý ve ruhsuz, Kimi zaman gün, güneþ, parlak yýldýzlar, Önünde uzanýr, berrak ufuklar... Pespembe, açýk mavi, renk renk bulutlar...
Bazen, alabora fýrtýnalarda, Dümeni kýrýlýverir, hýrçýn sularda, Tokatlarken onu azgýn dalgalar, Kendi ekseninde dönen bir gemi gibi, Bir zavallý, yazýk, hep kuytularda... Ya bir anaforda kaybolur gider, Ya sahile vurur ki, paramparça...
Þansý varsa uzanýr, sýcacýk bir el, Düzeltir dümeni; düzgün rotasý, Önünde uzanan engin denizde, Gözlerinde umut, dilinde þarký Naðmelerinde þakýr notalar, Mutluluklar saçýlýr mor ufuklara...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.