Bir çocuk aðlýyor köþe baþýnda, Kundaðýyla koymuþlar yol kenarýna, Donmaktan kurtaranda bir anne, Kýyamamýþ yavrucaða sarmýþ kollarýyla.. Vermek istememiþ kimselere... Biyololojik anneymiþ varsýn olsun, Emek veren bakan anneyi bul. Ahh yavrum seni nasýlda atmýþlar, Vicdan muhasebesi de yapmamýþlar... Yýllar geçerde içinde anne özlemiyle Yanar içi.... Arar durur annesini pes etmez.
Annem bir zamanlar derdiki; Kedilerde ana olmasýn yavrum, Ana, baba olunca anlarsýnýz Evlat neymiþ... Hayatýnýn anlamý, ciðerinin yarýsý Onsuz nefes alamazsýnýz... Çok ta güzel söylerdi rahmetlik. Ciðerden yavrum diyenim, Gözüm yaþýn silenim, Her zaman açýk kapým Yüzüme kapandý onsuz.. Nefes alamadým bir zaman...
Benim de annem vardý yavrum, Nöbeti ben devraldým. Yaþlansanda sende çocuksun, Sen benim can damarým, Kanýmdaki alyuvarlaýmsýn,canýmsýn. Sen bende , büyüsende yaþlansanda Hiç büyümezsin bunu bilesin. ___Melek DÖNMEZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Meleksultan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.