HORLANMA GÖNÜL

Karga sürüsünde kanarya uçmaz,
Onlarla uçup da horlanma gönül.
Karda kardelenden baþkasý açmaz,
Zirvede açýp da zorlanma gönül.

Duygunu anlamak iþlere gelmez,
Düþtüðü bataklýk altýný delmez,
Halini çekenden baþkasý bilmez,
Dünya çöplüðünde arlanma gönül.

Varsýn essin ala boranlý tufan,
Hoþ tut da dertlere karmasýn kafan,
Belini büküyor taþýnmaz küfen,
Aðýrlýðýný koy ýrlanma gönül.

Üstatlarda yalnýz gelip geçmiþler,
Zehir badesini bilip seçmiþler,
Dilleriyle þaha kefen biçmiþler,
Sözüne dikkat et karlanma gönül.

Gönül dostum diye girer koluna,
Derdini paylaþsan gider yoluna,
Eksiðini görse söyler duluna,
Sahte gülen yüze korlanma gönül.

Þeytaný geçse de dostum sandýðýn,
Sunanlar utansýn zehir bandýðýn,
Yanýna kâr kalýr içten yandýðýn,
Bendini aþýp da þerlenme gönül.

Aðaca kurt kökten, gövdeden girer;
Þairler toprakta murada erer,
Dursunî’yi gören defteri dürer,
Hasmýný görünce harlanma gönül.

Dursun Yeþil –2009


Sosyal Medyada Paylaşın: