İŞİNİ BİLİR
Kendine uyacak uþaðý seçer:
“Benim memuruum iþini bilir.”.
Hortuma yardýmcý olmazsa geçer:
“Benim memuruum iþini bilir.”
Dayar arkasýný, bir dayýsýna.
Ýmzalarý atar, tam sayýsýna.
Çýkarsýz dokunmaz tek kýyýsýna:
“Benim memuruum iþini bilir.”
Kendi belki yemez, yiyene susar.
Müdürü görünce, baþ kumda pusar.
Köþeye sýkýþýr, iftira kusar:
“Benim memuruum iþini bilir.”
Hem camiye hem de hortuma devam.
Yerinde asildir, yerinde avam.
Fýrsatý kaçýrmaz, oluþur kývam:
“Benim memuruum iþini bilir.”
Her türlü çalgýya kývýrýr belden.
Her çeþit dürüstlük satýlýr dilden.
Kelaynaklar öter, ne gelir elden?
“Benim memuruum iþini bilir.”
Düzenlerine tam yetiþir köle.
Yol bilmez insana günleri çile.
Mümbit vatan döner verimsiz çöle:
“Benim memuruum iþini bilir.”
Boðuþmadýkça hiç sýrlarý çýkmaz.
Boðazlar yaðlýdýr, yutmaktan býkmaz.
Dursunî sözüne tek kimse bakmaz:
“Benim memuruum iþini bilir.”
Dursun Yeþil –2008
NOT: Sözümüz her memura deðildir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.