Bendeki beter hasretini görünce buzlarý bile eriyiverdi þu karakýþ’ýn. Zehir zemberek misali olsa da bu sevdanýn çileli zemheri; o gözlerin, son cemrem olup düþtü ya bir kez gönlüme, takmýyorum artýk ne ayrýlýðýn ayazýný, ne de engellerin lodosunu poyrazýný.. Sesinin bir týnýsý benim artýk ilk baharým. Ne zaman ki hüzün görsem gözlerinde, kuru bir yaprak gibi bir bir sökülür direncim hücrelerimden. Hiç kimse görmez, kulaklar duymaz, gönlümün garip kuytusunda ben çýðlýk çýðlýða aðlarým. Gül gibi sararýp solarým. Ýþte ben tam da o an "sonbahar"ým. Gözlerin gözlerime deðince hep Aðustos sýcaðý gibi yanarým. Ahhh o " belirsizlik ve zaman " bir kalksa aradan.........., dört mevsim yetmeyecek ki bize ! Aman sus...... Ne dört mevsim ne de yedi iklim sakýn duymasýn bizi. Kýskanýrlar seni. Çünkü sen benim beþinci mevsimimsin ! "Olmaz" deme bana, olmaz’ý olur kýlmazmýydý aþk? Varsýn; döngüler de deðiþsin. Yeterki sen zaman’ý dikenli tel gibi çekme artýk aramýza. Kararsýzlýk " bir kötü mevsim " tüketir bizi, bileceksin. Ömürden tükenen yalnýz zaman deðil; tükeniyorum ben, bunu bir ben bir de sen bileceksin. Ve korkarým ki mevsimsiz kalacaksýn bu gidiþle. Sen, hem aþka hem de bana gecikeceksin....
10:02:2015 Çankaya mh:/ Küçük Yalý Ýzmir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.