Şehit Yusuf'a

Gün batýmýnda
Bir bað bozumunda
Havada kasvet
Yürekte hasret var.

Rüzgârla dans ediyor altýn renkli baþaklar
Hangi kulak iþitmez
Huzur dolu o ritmi,
Mola verip orkestra
Bir melodi bittimi
Yorgun ama mutlu
Dinlenirken baþaklar
Umutsuzluðu aþýp
Umuda koþacaklar...

Yel eserken Kýble’den yayýlýp aðýr aðýr
Bir ney sesi yükselir semaya perde perde
Salýnmaya baþlar
Aheste mi aheste.
Bir derviþ edasýyla kýyama dikilirler
Ya Allah
Ya Bismillah
Secdeye eðilirler.

Bu virt ile büyüyen bir zikir halkasýnda
Onlarla bütünleþmiþ
Nur yüzlü Ayþe ana!
Oðlunun özlemini baþaklara baðladý.
Çið düþen sabahlarda
Onlar ile aðladý.

Bað bozumu
Hasat mevsimi,
Hazan mevsimi.
Ayþe ana için.
Hasret mevsimi...
Gün aðarýrken þafakta
Bir tek baþak bile kalmayacak ayakta.
Elbette bu bir sonun baþlangýcý olacak
Nice yoksul karnýný ekmekle doyuracak.

Cemre düþüp topraða yeniden
Tohum filizlenecek
Yeþerip boy atýnca
Asker Yusuf gelecek.

Fidan boylu,
Güzel huylu,
Ayþe ananýn gözünün nuru.
Bir tanesi
Yusuf’u
Asker oðlu.

Gelinlik kýz bakardý
El altýndan
Köyünden
Evlendirecek
Düðün edecek
Yusuf’un mürüvvetini görecek.
Düþünürken bunlarý tatlý bir rüyaya daldý.

Keklikler ötüyor sis çöken yamaçlardan
Bir Yusufçuk seslenir
Asýrlýk aðaçlardan.
Daðlarda mis gibi kekik kokusu
Keklikte
Avcý korkusu.

Bazan sessizliði dinler susarak
Bir dal kýrýlsa,
Yada kýpýrdasa bir yaprak
Yüreðinin sesi bozar sessizliðini.
Anlatmak için son bir kez çaresizliðini.
“Kim O..”
Diye haykýrýr ana keklik.
Anlar onun korkusunu Yusufçuk,
Ölmedi ya erkeklik
Cevap verir
“Benim.Korkma.Yusufçuk,Yusufçuk.”

Hava puslu
Avcý pusuda
Yusufçuk
Son uykusunda...

Gün batýmýnda ve bir bað bozumunda
Hava puslu mu
Puslu.
Kulaklarýnda patlayan tüfeðin yankýsý
Yüreðini parçalayan ölüm korkusu.
Aradý,
Seslendi
Ana keklik
Bulamadý Yusuf’u

Süzülüp gök yüzüne
Kanat açtý tanrýya
Kahramanlar yatakta
Uykuda ölmezdi ya.
Çaresiz
Yuvasýna
Yavrularýna döndü.
“Yunus’ca yaþadý ve Yusuf’ça öldü.” Dedi.

Geride býraktý Yusufçuk
Anlatýlmaz bir acý.
Ne istedi Yusuf’tan
Bilmem ki hain avcý.
Muallâk
Zihinlerde
Anlamsýzca bir soru:
Ne ateþ yaktý alevi,
Ne su söndürdü koru

Yorgun
Yaþlý yüreði
Dalmýþtý ki uykuya.
Rüyanýn ortasýnda
Sýçrayarak uyandý
Zavallý
Ayþe ana.
Boðazýnda düðümlenmiþ nefesi
Kulaðýnda çýnlayan
Oðlu Yusuf’un sesi
“Yandým anam mm...”
Titreyen dudaklarýyla yakardý!
“Allah’ým bu acýya dayanamam!
Sen Yusuf’umu,
Sen oðlumu esirge.
Kýna yakýp eline
Davulla,
Zurnayla gönderdim askere.
Yusuf’um daha çok genç
Ne olur,
Ölmesin
Yiðidim yuvasýna
Tabut ile dönmesin.
Al
Gözlerim görmesin.
Ben öleyim de
Tek Yusuf’um ölmesin.”

Göz yaþýna karýþmýþ anlýndan akan teri
Titreyen elleriyle
Sýyýrdý perdeleri
Güneþi aradý
Gece karanlýðýnda.
Tufanlar kopuyordu
Bahtsýz yalnýzlýðýnda.
Yerinden fýrlayacak gibi çarpýyor
Kavrulmuþ ana yüreði
Ölmeden Yusuf’unu görebilmekti,
Onun bütün dileði.

Kýrpmadan gözlerini
Diredi karanlýða.
Karanlýðýn ötesinden
Gelecek aydýnlýða.
Gecenin sonunda Sabah,
Bu yolun sonunda yine bir yol
Þu daðýn ardýnda bir dað daha var.
Umutla bekleyecekti
Oðlu dönene kadar.

Dudaklarýnda dua,
Ruhunda elem
Hüzün.
Sabahý yok mu,
Ya Rab
Bu gece neden uzun
Heyhat.
Bu gece bitmeyecek
Hiç sabah olmayacak.
Ayþe anam,
Bahtýna,
Hiç Güneþ doðmayacak.
Bu
Gece deðil anam!
Gözüne inen perde
“Yiðit oðlun Yusuf
Þehit oldu askerde.”
“O,
Bizim de Yusuf’umuz
Þerefimiz,
Namusumuz ve ebedi gururumuz.”
Sesin geldiði yana yönelip Ayþe ana
Uzatarak elini
Dokundu þapkasýna.
Titreyen elleriyle omuzunu kavradý,
Konuþanýn komutan olduðunu anladý.

“O benim ciðer parem,
O benim ruhum,
Caným!
Anlat
Nasýl oldu
Ne olur komutaným.”

“Yusuf bizim bölüðün en kahraman neferi
Bütün arkadaþlarý onu
Ýnanýn çok severdi.
Cudi Daðý’nda bir gün
Böyle bir akþam üstü
Terörist takibinde
Asker pusuya düþtü.
Yola hakim bir yere mevzilenmiþ hainler.
Bunca kana doymadý
Gözü dönmüþ caniler.
Yaðmur gibi yaðýyor,
Baþýmýzdan mermiler
Son mermiyi silaha
Bismillah diye sürdüm.
O an,
Siperinden bir ok gibi fýrlayan
Þehit Yusuf’u gördüm.
Cudi,
Cudi olalý
Böyle nida duymadý.
Yusuf’un,
Allah sesi,
Daðlarda yankýlandý.
Elindeki bombanýn çekiverip pimini
Baþlarýna çökertti
Ayýlarýn inini.
Bizi kurtardý ama
Kendisi þehit oldu.
Rütbelerin en yücesi
Þehadet onun oldu.
Ne mübarek anasýn ki
Oðlunu þehit verdin.
Bu gün doðan oðluma
Onun adýný verdim.
Benim oðlum Yusuf’ta vatana feda olsun.
Þehitler ölmeZ anam
Vatanýmýz sað olsun.

Karanlýðýn içinden karanlýða bakarak
Görmeyen gözleriyle
Etrafý tarayarak
Yusuf’u
Yusufçuðu düþündü...
Hafifçe gülümsedi.

Bir nur indi yüzüne
Ana keklik misali
Kanat açýp tanrýya
Gökyüzü’ne yükseldi.
“Yusuf’um,
Þehidim” oldu,
Onun en son sözleri.
Yýðýlýp kaldý garip
Ve kapandý gözleri.

Gün batýmýnda
Bir bað bozumunda
Hava puslumu puslu
Kalleþler yine pusuda
Yusuf ile Ayþe ana
Ebedi uykusunda.


Sosyal Medyada Paylaşın: