bir cocuk ölür yalnýzlýgýnda uykularýmýn. gomerim onu karanlagýna gecenin, elerimde toprak kokusu... ellerim bataklýk karasý... gözlerim gri gri bakar bosluga. dusmusum yalnýslýkla kazdýgým, o dipsiz cehennem cukuruna ve yok bir el uzatan. ne de olsa mahkumum, muebbet, idamýný yaptým insanlýgýn zira affým yok! sade bir ýsýk huzmesý gozbebeklerimde, yarýna umýt belki sadece...
Sosyal Medyada Paylaşın:
barkankarabeyler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.