Dönülemeyen Çocukluk

Þöyle geçmiþe götürdüm kendimi zihnimde
Baktým anýlarýmda mutlu bir çocukmuþum ben
Okula gitmeden ilk biyoloji dersimi
Bahçedeki solucanlar üzerinde yapmýþým ben
Bugün organik diye kýymete binen meyveleri
Hep aðaçlarýnýn üzerinde dalýnda yemiþim ben
Kar yaðdýðýnda tahta kýzaklarla kaymýþým
Kaymayalým diye dökülen soba küllerine raðmen ben
Bir süper kahramandým kendi aklýmda
Parça kömürleri kömürlüðümüze taþýrken ben
Bunlarý Anadolu’da deðil
Þehri Ýstanbul’da yaptým ben
Bir ömrü bir þiire sýðdýrabilmeyi isterdim
Bitmeyen teþbihleri yazarak ben
Ama ne kâðýtlar ne kalemler yeter
Hele de çocukluðunuz zamana
Ýnsanlarýn nefsine
Birilerinin hesap kitap iþine
Ýþ makinalarýnýn darbelerine
Maruz kalmýþsa o yýkýlanlar
Sadece aðaçlar ve tuðlalar deðil
Geçmiþin izleri
Ýncinen bir ruhun sessiz can veriþi
Artýk o kadar mutlu deðilim
Çünkü geriye döneceðim bir semtim
Bir sokaðým bir evim bir bahçem yok artýk
Aðaçtan kesip kaðýt yaptýðýmýz
Üzerine mürekkeple rakamlar yazdýðýmýz
Adýna para diye isim taktýðýmýz
Ýnsanýn insaný kendine kul ettirdiði
Büyük balýðýn küçük balýðý yediði
En büyük nefse kurban gitti
Benim dönebileceðim bir çocukluðum yok artýk
Umarým sizin olur
Geleceði görmeyen insan
Hep geçmiþe tutunur

Sosyal Medyada Paylaşın: