Üç Gün...

Annemin doðum günüydü o akþam
delicesine eðlenmiþ yatmýþtýk
ertesi günü okul vardý hiç gitmek istemediðim
herzaman bahaneler uydurup arkadasýmý eve alýp
oyun oynadýðým
annem yatýrdý beni yine
17 AÐUSTOS akþamý...
gece yarýsý
çýðlýklar eþliðinde kalktým yataðýmdan
kalktýðýmda gardolabým vardý yanýmda
yüreðim neler olduðunu sezemeden daha
babamýn sesini iþitti kulaklarým
o karmaþalýðýn arasýnda
ismimi haykýrýyordu yüreði yanarcasýna
kalk kýzým kalk deprem oluyor derken
biryandan aldý beni kollarýna
ben deprem nedir diye düþünürken
beþik misali sallanan yataðýmda aðlýyordum
nedenini bilmeden
korkma dedi babam iþte kucaðýmdasýn
ablanlar indi bizde aþaðýya ineceðiz
merdivenlerden bir þarhoþ misali savurlurken
baba ne oluyor dediðim an
bir aðýrlýk hissettim ufacýk bedenimde
babam býrakmýþtý artýk kollarýndan beni
betonarmeler izin vermiyordu beni korumasýna
üç gün kaldým orada
gazeteci ablalar abiler geldiler basýma
aðladým ama duyuramadým sesimi
o süslü püslü haber yapan ablalara
kavruldu bedenim
gözyaþlarým çamurlaþtý
bilmediðim bir gerçeðin içindeydim sanki
daha dilimin telaffus etmediði
deprem gerçeðinin
üçgünde anladým yaþamanýn nedemek olduðunu
nefes almanýn deðerini
çok küçükken ölümü bekledim ben
çelik ve kumla örülü bedenimde
üç günde anlamdým ben
hic bilmediðim bir kavramý
baðýrdým haykýrdým ama duymadýlar sesimi
herkezin tek düþüncesi vardý benim adýma
Annemin doðum günü
benim ölüm günüm olmuþtu
oysaki ben oradaydým...
bilemezsiniz annenizin senini duyupta
yanýna gidememenin acýsýný
kaldýramadý bedenin o kadar aðýr yükü
býrakýp gittiler beni
iki gece o demirler arasýnda
caným yandý aðladým ama yanlýzdým
ben ücgünde öðrendim yaþama sevincini
güneþin doðuþunu hissedipte görememeyi
üç günde öðrendim varolmanýn deðerini...

Sosyal Medyada Paylaşın: