Gürültüler
Gürültüler, gürültüler
Kulaklarým bir içgüdümle korkularýnýzý alýyor
Kendini dinlemekten sessizliðin
Kendini bilmekten doymuþum en hýncýna
Hüznüm dünden yeni
Bugünden melek-vari
Acýnýn rengi gibi yalancý
Aklýma düþüp kýsýr devirlerimden akýyor
Yine de aðlayamýyorum eskisi gibi
Yazacaklarým yaþayacaklarýma kefil oluyor bazen
Caným yenileniyor
Can sýkýcý deði l mi?
Ölüme emekleyip niþine niþine yürüyorum
Çocuk yanýndan sev beni
Büyütüp büyütüp kýrk yerimden soluklaþma diye
“Senin, kalp gözün açýk” diyorlar
Ýnanýyorum..
Tanrým! ermiþ olmam lâzým gerekmez mi?
Haberim yok,
Acaba þu sarmanýn dumanýnda mý kanatlarým?
Bulutlanýrým belki bir ara
Dillerimden anlayýnca konuþurlar benimle
Olur ya ben de onlardan bir kapakçýðým
Sonuç delinirse ne çýkar
’Doðru olsan ok gibi yabana atarlar,
eðri olsan yay gibi elde tutarlar...’
Yaðmalýyorum kendimce
Vicdanlarý ne yaban
Ne acý
En tiksinci
Hayata karþý sadece kendine
Doðru
Suçluca
Erindiðimin iþaretidir belki de ondan
Korkularýyla toprak paklar beni
Saklanýrsam huzuruna bulamazlar
Görünürsem anamýn rahminden,
Mezarlýðýna döneceðim
“Aðlamalý” ve gürültülü
-Ve kendim için bir dilek tutacaðým -
(Çok fena...)