aç bak gönül kapýný gör merhameti kainat saðýr deðil sen neden saðýrsýn duymazsýn feryadý gönül halini anlamzsýn ýslak bir gecede ýslanmýþ gözyaþalarý ile feryat eden gönlünün feryadýna kulak ver martýlar kanatlarýnda taþýrken merhameti sen görmezsin gönlündeki merhameti yýkar yakarsýn ondan sonra rahat yatarsýn
soluksuz koþarken zaman gözün önünde merhamete susamýþ ömrün gözlerine bakar solarken gönlünün dili son bir hece ile can verirken sen hala duymayan kulaklarýnla masallardan anlamayan kovulan bir çocuk gibi mahzun kimsesizliðini bilmeden yaþarsýn nereye dönsen yarýný olmayan bakýþýn gönlündeki sonsuz uðultular feryatlar bitmeyecek bunu sen bile bile hala gönül kapýný açamazsýn morarmýþ hayatýnla yalnýz kaldýðýn için kaderi suçlarsýn
ah bir döve bilsen bu inadýný yosun tutmuþ fikrinin yanlýþlýðýný bir anlasan ses duvarýný aþarak her gün gönül kapýný yýkan merhametsizliðinin sana yakaran feryadýný duysan mutluluða ulaþsan ne ýrmaklar yanar ne ömrün nede gülüþün yanar arama bu dermansýzlýðýna doktor sensin kendi doktorun biliyorsun aç gönül kapýný merhametin kapýsýný aç dokun onun ile her þeye tespih tanesi gibi daðýlan ömrün sana gülümseyecek Mehmet Aluç Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Aluc-Kul Mehmet- Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.