VAZGEÇ/MEM UNUT/MAM SEN / İ UNUT/AMAM

Öznesi olunca ýslak gözlerimin, gece
sana dair bir makber sessizliðindedir
"Sen" denilen hece
ve her gece her gece
beni gam’ýn en dipsiz kuytusuna gömerek.
Pusula gibi seni göstererek,
naif bir piþmanlýða çömelerek
gecenin en siyahýyla örtüyorum herþeyimi,
ama her þeyimi.
Sevgimi
acýlarýmý
sevinçlerimi
seslerimi
ve hatta sessizliðimi !.
Bu saatlerde
sükût’u içmiþtir ya, artýk
"mey" diye, gözlerim ve gönlüm
öldüm öldüm
sessiz gece "dem"imdir yine
"sen" der içim
susarým
susar
sus
sus/ar/ým !
Sessizliðin, saðýrlaþtýrýcý seslerinden önce,
sesler’le
ne kadar da güzeldi oysa
ýþýl ýþýl parlayan yeþil gözbebeklerinde
haykýrýrcasýna
sevgi seline
o mavi
okyanuslara gömülüp
" Seni seviyorum " diyebilmek.
Týpký;
bir ormanýn, berrak ve usul usul akan
- ve her damlasýnda -
oksijen
ve hidrojen
fýrtýnalarý koparan,
asi ve maðrur bir nehir gibi
karýþabilmek yaþama,
akabilmek sevgilim
akabilmek
sevgiyle
gönülden gönüle,
tutsak gönlümden
senin
yasak gönlüne..
Ahhhh
ah !
Sen bilseydin,
bir bilseydin,
ah bir bilseydin
hiç engel olur muydun?
Bilseydin,
ama bir bilseydin
duyðular dýþa vurulunca güzelleþir
anlam kazanýr.
Ýçe gömülünce
acý olur.
Aðu olur.
Yalnýz
ýssýz ve eriþilmez bir daðda,
zifiri bir kuytuda
güneþsiz
ve susuz kalmýþ
boynu bükük
bir
hercai menekþe gibi
solarým ben,
sol/ar yaþam
anlamsýzlaþýr.
Çoook da tatsýz tuzsuz dur inan
böyle sensiz,
yani böyle na tamam, bir yaþam.
Çaresizim;
düþünemem bile
Çünkü;
et le týrnak gibiyiz biz
gel,
ayýrabilirsen, týrnaðýný etinden
ben de razýyým sensizliðe,
sevgi/siz/liðe....

03:01:1992/25:04:2015
ÇÝÐLÝ/EGEKENT








Sosyal Medyada Paylaşın: