Veyselim

Dilinde türküsü, elinde sazý,
Yurdu karýþ karýþ gezdi Veysel’im.
Bilmedi sitemi, etmedi nazý,
Aþkýn deryasýnda yüzdü Veysel’im.

Bakmaz dedi ecel yaþlýya gence,
Bir yola çýktý ki uzun ve ince,
Nefsini öldürdü ölmeden önce,
Kibiri baðrýnda ezdi Veysel’im.

Sanma bizler gibi kördü, saðýrdý,
Topraktan sevecen, taþtan aðýrdý,
Deyiþler söyledi, türkü çaðýrdý,
Naðmeyi tellere dizdi Veysel’im.

Gönlünde sýcacýk bir dünya kurdu,
Yanyana gezdirdi koyunla, kurdu,
Ýnsanlýk uðruna aklýný yordu,
Hayatýn sýrrýný çözdü Veysel’im.

Sokmadý kalbine nefreti, kini,
Ayýrmadý hiç bir mezhebi, dini,
Rehber kabul etti ilimi, feni,
Gerçeðin özünü sezdi Veysel’im.

Örnek aldý O’nu Türk’ün her ferdi,
Mustafa Kemal’i candan severdi,
Ölünce Ata’sý katlandý derdi,
Ardýndan aðýtlar yazdý Veysel’im.

Derinden baðlýydý Cumhuriyete,
Yürekten seslendi yüce millete,
Ayrýlýk düþürür dedi zillete,
Birliðin yolunu çizdi Veysel’im.

Düþüncede laik, özde demokrat,
Böyle olur dedi güzel bir hayat,
Dilinden döküldü, türlü hakikat,
Manayý mantýktan süzdü Veysel’im.

Sesiyle doldurdu koca bir çaðý,
Sýðar mý mezara Sivas’ýn daðý,
Kucaklarken yari kara topraðý,
Rasim’i aðlattý üzdü Veysel’im.
Sosyal Medyada Paylaşın: