Kara Kuyu

bir taþ suya oturmuþ kendi rüyasýnda
ýþýl ýþýl sakin
uyuyan son ve sonsuzluk
aslýný tekrar ediyormuþ gibi
içinin bilinmezliðini dönen
sönen
yok olan
sessiz sedasýz azalýþ

kimin gözleri görebilir ki daha uzaðý
ve doðru
doðru düþünülüp elle tutulan
bir kara kuyunun aniden uyanmasý
unutulmuþ bir tadý vardý belleðin
yanaþtýkça uzaklaþan yanký

uçup gitti sancýsý insan olmanýn
aþk tozunun tükenmesinden biraz sonraydý
hava yoðun ve kuruyan tadýyla bir çiçeði uyandýrdýðýnda
ilk bahar ve ilk sonbahar kardeþti
aramýz soðumuþ ve unutulmaz hatýralarla doluyordu

serseri suyun öylesine lakayt
hiç duymuyormuþ ve ayaklarý heyecan içinde
aðzýný daðlara deðdirip geri gelen
büyüyen
çoðalan
azalan yol

karardýkça gözlerimdeki nem
yeniden
bilinmez bir sis baþlýyordu yeniden
daha eski daha koyu siyah ve beyaz
istekli çürümüþ bedenlerin söylemek istediði
limanlarda saklý zor kum
uykum
bana dön
beni sakla
dönme sakýn o aðlayan kayalýklara.












Sosyal Medyada Paylaşın: