Ýstanbul! Soluðumu kesme kýzýl saçlarýnda Gözü kara yürek kývrýmlarým Barakalar dolusu ten yýrtýðý Sümüklü çocuklar/ Ben ellerimi güneþe sardým Gelin avuç doluma! Can yamalarýma Kimsesizliðime…
Bu vapur; Kan simidi Göveren acýlara Martý gülüþlerine Kediler sahil boyu Angut yalnýzlýklar Umurlarýna gömülüyor Kýzýl tenli kadýnlar…
Acým! Sahile vurmuþ Can çekiþir zaman Mezura boylarýnda Hamsi akýný/ Ýki kalpli balýkçý Biri aðzýnda denizin Diðeri yanaðýnda Tencerede hüzün Akþam edasýnda…
“Yaralar sebepsiz Sepetler yengeç Gönül týkalý/ An yakýþlarýna…”
Sevmek! Hiç þarkýsý Karþý liman duldasýndan
Katlanmak; Elleri dirgen soluklara Söz arasý bakýþlara Sürgüne vira/ Cam hayaletler Karýn beni kumluða Bahar yok kýrlangýç Uçma terimde/
Nisyan yollarýna Teneke bas yaðmurun gözüne Gözüne…
Özüne inemedikten sonra…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Ekber Hırlak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.