Çocukken hiç sevmezdim Oyuncaklarýmý kýrardý Neriman. Ben, isim, þehir, bitki oynayalým derken Topuma sahip çýkar Sokak aralarýnda Kaleye geçerdi durmadan..
Hiç unutmam, yepyeni elbiselerime Karadut fýrlatmýþtý birgün Hiç acýmadan. Elbette 6. sýnýftayken Bisiklet yarýþýndan önce Frenlerimi bozan da oydu sanýrým O zamanda kuþkulanmýþtým Dizimdeki yaraya bakýp aðlamasýndan.
Ýçin, için Çaktýrmadan Bir kýza aþýk olmuþken ben, Tuttu aþýk oldu bana Neriman. Saklandým, Neler yaptým; Kaçtýkça kovalandým Az mý atladým O’nun yüzünden Kilisenin duvarýndan..
Fail-i mechul yoktu O yakýndayken, Karadiken çýkarýrken denizden Üzerimi ýslatan, Tuttuðum ýsparozlarý Tekrar denize atan, Resimli romanlarýmý yýrtan Baþýma belaydýn be Neriman..
Dün, Yýllardan sonra gördüm, Yanýmdan geçip gitti Farkýma bile varmadan..
H Hikmet Esen
Sosyal Medyada Paylaşın:
H Hikmet Esen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.