Ansýzýn kararan hava derinden bir offff vurdu yine yüreðime, sevmiyorum kâbus gibi çöken karanlýðý nefesim yetsede þu kapkara bulutlarý bir üflesem, masmavi bir gökyüzüne "mavi"ye aþýðým ben. Evden çýkýp yürüyorum kaldýrýmý ýslak sokaklarda ileride çocuklar var oyun oynayan, oynarken kahkahalar atan ve üþüyen aç çýplak ve karný tok ve sýmsýký giyinip tümünün ismi "yarýn" bu çocuklarýn ama: yarýnlarý -ayrý-ayrý- olan çocuklar! Sabitleþen bakýþlarým bir yaðmur damlasýnda donup kalýr ve yine ben; sular içinde bir ördek gibi çýðlýk çýðlýða oynayan çocuklarý gördükçe: Dibi delik "lastik" ayakkabýmdan taaa ciðerlerime iþleyen yaðmur sularýnýn soðukluðunu yokluk ve yoksulluk içinde geçen kendi çocukluðumu anýmsarým hep. Ve iþte yýllar sonrasý ve yine ben yine ayný yaðmurlar ayaklarým sýrýlsýklam gözlerimde öyle !!!!....
1973/1974 K.yaka/Yenimahalle.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.