Ömür bitiyor, dert inletiyordu

Yüreðim…
Üþüyor, dil lal oluyor,
Gözyaþlarým boþalýyordu
Sinem bitap bir halde
Umutlara sýðýnýyor, çare adýna
Sessizce bakýnýyordu
Ne kalbin sesi,
Ne hissiyatýn busesi esin oluyordu,
Nefesim daralýyordu


Yâd
Ellere bakýp
Nefesin sahibine sýðýnýp,
Bir köþede içimden
Geldiðince inliyordum
Çaresizdim, çünkü sevendim,
Gönlünü hasreden bir divaneydim,
Nerden bilirdim
Böyle badirelerin eþiðinde,
Tek taraflý bir celsede,
Hüküm verilmiþ ve çekip gitmiþti

Ne söylediysem
Anýlarý bir bir tazeleyip
Yâd ettiysem, çýrpýnýp
Figan ettiysem de yine olmadý
Sanki bir bildiði vardý,
Sýrlarýn arkasýnda gizlenen
Bakýþlarý saklýyordu, söylemiyordu
Yolun sonuydu,
Demek ki nihayet buydu,
Çünkü gönlüm
Hüzünle fevkalade doluydu

Bir daha
Seslenmedim
Ýçselliðime iltica ederek, kalbi
Lekelerimin hesabýyla sabahlara
Kadar çaresiz bedelleþtim
Artýk yeter dedim, bir daha mý?
Asla diyerek tövbe ettim ve kavilleþtim
Ne kadar heveslensem,
Gözlerime bakan nazarlarý öncelesem
Ýçinden çýkamazdým, arýndým

Ýçim
Yanýyordu
Ne kadar çekilmesi gereken
Hasret varsa, an be an
Ve geçen zamanda yüreðimi burkuyordu
Ah demek yetmiyor,
Keþkeler deva olmuyordu, hatalar
Bir þamar gibi yüreðime iniyordu
Ömür bitiyor, dert inletiyordu,
En acý gelen ise yalnýzlýk sýzýsýydý,
Kalbim öyle anýyordu

Mustafa Cilasun

Sosyal Medyada Paylaşın: