KURTLAR SOFRASI

Öylesine duruyordu acýlardan süzülüp gelen unutulmuþluðun.
Öylesine büyüyordu ki bilmediðim özlemin,
Çýngýraklý kahkahalarla gülüyordum.
Herkese bir parça bölüþtürmüþtüm seni.
Ne çok talibin varmýþ meðer.
Hepsine küçücük bir parçan kalmýþtý.
Kimi gözlerini,kimi yüreðini
Kimi doymak bilmez þehvetini istiyordu.
Kurtlar sofrasýnda parçalanýyordun her akla geliþinde.
Birisi de çýkýp mutlu olsun demiyordu hani!
Benim olsun,tek beni sevsin derdindeydiler.
Böyleydi alýcýlar.
Gözalýcý bir mücevher gibi karþýlarýnda durmuþtun sen de;
E hakediyordun her bir parçanýn koparýlýp çalýnýþýný.
Bitmek bilmez bir iþtahla yarýþýyorlardý,
’’En çok ben sevdim.’’ diyerek.
Hepsi kendini haklý görüyordu.
Bir ipe dizilmiþ boncuklar gibiydiler.
Uzaktan izlemek ve beklemek istiyordum.
Olacaklarý bile bile istiyordum görmeyi.
Bu benim seçimimdi.
’’ Söyle sen ne istiyorsun?’’ diyecektin bir gün isyan edip.
Ruhumu seven ruhunun huzurunu diyecektim ben de...
Ve dönüp arkamý gidecektim gölgelere!




Sosyal Medyada Paylaşın: