HAZAN OLDU DÜŞLERİM

Sahteymiþ tavýrlarýn, hakikatten uzakmýþ,
Nasýl da aldanmýþým kendime þaþýyorum.
Konuþtuklarýn yalan, bakýþlarýn tuzakmýþ,
Sorularým cevapsýz hayrete düþüyorum.

Gözlerim görüp sevdi, gönlüm sevdi onlara,
Mecnun bile yanmadý benim yandýðým kadar.
Gün yüzüne hasretim, mahkûmum zindanlara,
Gözümde yaþ barýnmaz, yüreðimde gam keder.

Sevgi dilendim senden, diz çökerek önünde,
Merhametin buz tutmuþ aðustos ortasýnda.
Yüzüme gülse idin senenin bir gününde,
Gökkuþaðým olsaydýn yaðmurun ertesinde.

Vur dedikçe öldürdün, dur dedikçe yürüdün,
Doðru sandýklarýndan bir an bile þaþmadýn.
Gölgen gibi peþinden hep çýkmaza sürüdün,
Yasak savdýn gün gece samimi yanaþmadýn.

Soframdaki ekmeðe umudum katýk oldu,
Mehtaplý gecelerde hayaline sarýldým,
Her gece düþlerimi karabasanlar böldü,
Feleðe sitem edip kaderime darýldým.

Umursamaz tavrýnla yaþamaya küstürdün,
Kaprisinle kayboldu çocuksu gülüþlerim.
Gönlümün bahçesine sam yelini estirdin,
Zemheri bakýþýnla hazan oldu düþlerim.

Hoþgörüye cellâtsýn, husumete payanda,
Kapýldým rüzgârýna çar naçar gidiyorum,
Cehennemi dünyada yaþýyorum sayende,
Seni yüce Mevlâ ya havale ediyorum..


Ýsmail GÜL
Sosyal Medyada Paylaşın: