Hepimiz bekliyoruz, kâh düþte kâh hayâlde
Kocamayan gönüle, layýk Mecnun’la Leyla
Çoðumuz umudunu kaybetmiþtir her hâlde
Gördüm ki bir köþede bekleyenler var hâlâ
Sevgiye muhtaç kalpler, kurumuþ killer gibi
Mevsimler geçip gitti; yaðmur yaðmadý hâlâ
Heyhat, sonbahar gelmiþ, solarýz güller gibi
Dudaklardan öpmeden son kez kâmet-i bâlâ
Ýnsan, þu kainata sýðmaz da kalbe sýðar
Ýki küçük göz, yutar ruhunu bir nigahta
Ýnsan, aþk ile ölür; tekrar onunla doðar
Þayet Leyla’sý varsa gidilen güzergahta
Kalb denen yapraðýmý, sallasýn aþk rüzgârý
Kopup düþsün durmasýn aðacýn gövdesinde
Gonca »gülün« dibine, açýn metruk mezarý
Çürüyerek bir zere olsun renk maddesinde