Ýçimde ölme diye azat ettim can kuþum Karar verip bir an da saldým bendeki sen’i *** Hikâyemin özeti:
Bir kuþum vardý adý Filip Bilenler bilir, Müstesna-ydi bende yeri...
Ýnsan sevmeye görsün Ýster kuþ isterse taþ… Ýstanbul deðil midir? Sultanahmet Kabataþ, Özü görmezsen, körsün... * Kuþum, papaðan familyasýndan; Ona Filip dedim, nereden icap ettiyse… Mutluluðundan mes’uldüm Rahat hissedeceði bir ortam hazýrladým Doðasýna uygun, elimden geldiðince Taþlarýn, kayalarýn, akarsularýn-göllerin, Kocaman aðaçlarýn bulunduðu bir mekân… Zannedilmesin olmaz, olur-olur! Gönül isterse olur… Filip için hazýrladýðým ortama ilâveten; Bir de evi vardý kendine mahsus Ýsmi her ne kadar kafes olsa da, kafes deðildi Kapýsý her dâim açýk duran; Beslenme ve uyumak için Hizmetine sunulan bir ev; Ev içinde ev…
Paþa Filip, neþe saçar Dilediði gibi uçar Doðal ortam havasýnda, Konar gezer daldan dala Açýktý tüm kapý baca Yoktu hiçbir kýsýtlama Aylar yýllar mutlu geçer (...) Bir hadise, verir acý! Býrakarak taht-ý tacý Yollara düþmeyi seçer
O, kafes kuþu deðildi Karakteristik özellikleri emsallerinden farklýydý Onu, benim kadar kimse anlayamazdý… Tenkit edilirdi duruþu/tavrý, kimilerince Oysa hiç de hak etmezdi bunu.
Anlaþýrdýk ortak dilimizle Bilirdim her hâlini, Aklýma gelmezdi ayrýlýk Ne var ki; Her þey fâni gelen gider mutlaka Hayat, bulacaksa bir gün nihayet, Toplansa sende her bir mahiyet Ufukta ayrýlýk görünüyorsa; Mutlaka bir sebep tecelli eder… * Ýnsanýn farklý hâlleri vardýr An gelir, ruhunuz akar ummanýna Koparsýnýz adeta, cisminizden! Ýþte öyle bir hâl içinde otururken masa baþýnda; Filip, ardý ardýna üç kez tepemde dolanýp Kafesine konduðunu fark etmiþtim hayal meyal; Düþen sesler ve býraktýðý silik görüntülerden Fakat uzaklardaydým, çok uzaklarda! Ýþin mahiyetini çözememiþtim, o an…
Son kez yanýmdan geçip, Balkon kapýsýndan dýþarýya uçuþu; Öyle bir iz düþümü býraktý ki ruhumda… (…) Fýrlayýp çýktým peþinden, telâþ içinde! Karþý apartmanýn çatýsýndan bakýyor bana Öyle bir bakýyor ki; Dönüþü olmayan elveda bakýþý… Ne zor… Donar kalýrsýn hiçbir þey gelmez elinden Yaþayarak öðrenirsin neymiþ çaresizlik! Anlarsýn neymiþ, azap deðirmeninde öðütülmek Yok ki kanadýn, uçasýn…
Uzaktan uzaða konuþtuk suskunluðumuzda Gözlerime çakýldý kelimeler! Söküp diziyorum yan yana, sözcükleri Kuruldukça cümleler, Kurþun gibi iniyor yüreðime her biri, Diyor ki; Beni anlamadýn! Yem istedim, duymadýn! Yanýmdayken uzaklardaydýn! Ýstemezdim gitmek; Mecburiyettendi, gidiþim! Þimdi ise; Ruhuma uyumlu bir âlem, gördüðüm Maviler cezp etti, dönmek zor geliyor Artýk daraltýr beni sýnýrlar, sýðamam... Kanatlarýma pranga, Uçma arzuma gem vuramam… Daha neler- neler söyledi Serdi resmi önüme boydan boya Dönemeyeceðini haykýrdý yüzüme! Üzgün fakat kararlý…
Haklýydý… Onu çok sevmeme raðmen Gereken ihtimamý gösteremedim…
Gitti… Kolay gitmedi, zor anlar yaþadý, biliyorum. Konduðu çatýda, Uzun süre bekledi, hareketsiz, Baktý… Baktý… Vefasýzlýk sayma gidiþimi” diyordu… Üç kez hamle yaptý, vazgeçti Gitmek mi zor kalmak mý?? Verdi son kararýný Uçup gitti tepelerin ardýna Bakakaldým ardýndan kýrýk dökük! Kifayetsizliðimde boðuldum... Boðuldukça boðuldum! Yoktu artýk Filip Yoktu… Bir fýrtýna koptu ki o gece, sormayýn! Aðaçlar devrildi, çatýlar uçtu, görülmemiþ bir afat!
Kýrýlgandý Filip, ürkekti de biraz, irkilirdi gürültülü seslerden Ve ben yoktum yanýnda Yapayalnýzdý karanlýklarda Dedik ya bu bir afat; Þimþek, yýldýrým, yaðmur, rüzgâr toplanmýþ hepsi En þiddetli hâlleriyle güç sergiliyorlardý adeta Oy!!! Ne hâldesin Filip!! Büzülüp iki büklüm cam dibinde; Aðladým sabaha dek, çaresizliðime Yankýlandý çýðlýðým, içimin boþluðunda… Ah! Filip… Adýn kuruldu dilime, Vurdu dakika baþý Filip! Filip! Filip! Fakat heyhat! Cesarette sýnýr tanýmayan ben, Seni bulmayý göze alamadým! Çýkýp yaðmurda ýslanmadým! Düþmedim yollara yalýn-ayak Gözlerimle yýrtarak karanlýðý; Arayamadým seni dað-bayýr! Yazýk… Aðladým sadece, aðladým gizli-gizli, günlerce, Hepsi bu kadar, buydu yapabildiðim Buydu yaptýðým tek þey…
Anlayamazlar, anlatamazsýnýz! Derler ki; “Deðer mi gözyaþlarýna; kuþun soyu mu tükenmiþ” Anlamazlar…
Bulamayacaðýmý bile-bile Sordum soruþturdum, çaktýrmadan Aradý gözlerim her yerde… … Aylardan sonra, Bir kuþ gördüm, týpatýp Filip Budur” dedim, yaklaþtým, umutla-heyecanla Yaðmur seli gözlerim seyretti kana-kana.. Sen misin Filip! Sen misin?? Gördüðü ilgiden memnun, fakat tepkisiz… Anladým, Filip deðildi. Kim bilir, belki de Filip’ti de, O artýk eski Filip deðildi Sustum… Gözlerim devraldý vazifeyi Veda etti Filip’le konuþur gibi; baktý dolu-dolu Yolun açýk olsun" dedi Deþildi gözlerime çöken bulutlar, sel olup taþtý…
Sus dedim yüreðime, sus! Filip sende yaþýyor” Dedim demesine de, bir korku düþtü yüreðime Ya ölürse? Ýþte bu yüzden, kapý eþiðindeyim; Bendeki Filip’i de Selametlemek niyetindeyim, Ölmesin içimde diye…
“Ya bendeki sen giderse" diyordum ya, Þimdi ellerimle salacaðým, seni Hadi git güle-güle Git Filip git, tüm izleri sil de git Hadi vur kanadýný, maviliklere Kalma karanlýkta Ölmeden içimde, git bir an evvel Yolun açýk olsun git güle- güle…
6 NÝSAN 2015 /Metanet Yazýcý ***
Sosyal Medyada Paylaşın:
M.YAZICI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.