Gecenin bir yarýsý, tam þimdi þu saat, beni yüreðimden vuran gam! Islak kirpiklerim’den mi firar ettin? Yoksa, gecenin nemindenmisin? Ya sen sevdiðim vefasýzlýðýn "kendisi" misin? Nesin? Söyle! Bu suskun ilgisizliðin, bu, belirsizlik’le ittifak’ýn, benim kronik yalnýzlýðýmdan da kötüymüþ be! Ýþte, senin bu kahredici ara ara ses/siz/liðin esir alýr da beynimi ve kalbimi. Ve düþmanca kýrdýrýr gururu teslimiyete. Zayiatý’ysa bende onulmaz yara. Acýyý çeken günahsýz, zavallý bedenim vurulur, garip ve yalnýz.. Bak sevdiðim, bu sevda böyle gitmez! Onlarca sabýr bir saadet etmez! "Sabýr"la piþen koruk helva olur da; bu kadar "acý" birlikte terennüm etmez! En iyisi......, sus gönlüm! Sus! Gömül kendi sessizliðine, kapan içine.. Yoksa, altýnda pestil gibi ezileceksin bu dað gibi büyüyen aþk ve acýlarla. Hem de, hiç mi hiç, hiçi hiçine.. Ey kalbim! Anla artýk, sana da bana da yazýk! "Yaþanmamýþ" say, sayabilirsen, gerisin geri dön, dön kendi içine....
29/30:10:2014 Saat:23:50/02:00.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.