Pencereleri Açın Lütfen

ellerini oyalýyordum yalnýzlýðýn
hiç kimse yada kimse yoktu
bilmiyorum
bir apartman durup dinliyormuþ bizi
karanlýkmýþ
karþýda hovarda kediler
buz kýrýp balýklarýn þarkýsýný söyledi
inanmadým tabi
abartýyorsunuz
uzansak ayý alýrýz avuçlarýmýza
çoðul konuþtuðuma bakmayýn
biz yalnýz büyüyen iki çocuðuz

taze bir ölünün dudaklarýyla fýsýldadý kalbi
açýn lütfen pencereleri
bana son defa göðü gösterin
ben size uzaðýn kaybolduðunu anlatýyordum
kimin kirpikleri ýslandýysa
o sevsin yýldýzlarý

kimse bilmiyordu sevgilerin sýzlandýðýný
durmuyordu sabah olunca güneþin dibi
öyle ise topraklar oyalansýn baþýmýzda
arþa dönüp aðlasýn güller
karanfiller buram buram

iki çocuk kýyýsýný kurcaladý evrenin
biri uçurtmanýn maviye bulaþan tadý
biri dökülüp durdu hiç gelmeyecekmiþ gibi
içime çektim
durdurup gözlerinizi yudumladým bütüne ulaþana dek

sonra unutulmayacak duygulu sözler býraktýnýz
tanrým çiçeklere söyle beni utandýrmasýn
soksun baðrýna beni alsýn
üþüyünce bu sonsuz karanlýk.









Sosyal Medyada Paylaşın: