Nicedir çok huzurlu, müreffeh bir insandým Ýlkbaharla birlikte coþup coþup taþmýþtým Filiz verip dallarým tomurcuða durmuþken Hava birden deðiþip þimþekler bir bir çaktý Zannettim sol yanýma saplanan bir býçaktý
Titreyen toprak mýydý ben miydim bilemedim Bir bahar sabahýnda hazana mý düþmüþtüm? Silkelendi dallarým döküldüm yaprak gibi Daðlandý ciðerlerim kavrulan toprak gibi
Neydi içime düþen, düþüp baðrým daðlayan Bir çift kuru söz müydü mýzrak gibi saplanan Yoksa sapla samaný katýþtýrýp hak diye Hayr olana þer deyip destursuz kara çalan Bir kendini bilmezin haddini aþmasý mý? Haksýzlýk karþýsýnda kalbimin taþmasý mý?
Düþenle düþülmezdi kaldýrmak gerekirdi Gel gör ki düþtüðünün farkýnda da deðildi Önce yumdum gözümü! Yumduðumla kaldým da! Edebi çiðnemeden bir kaç kelam sundum da Anlayana ...saz gelir anlamayana avaz! Dedim kendi kendime; cebelleþmeyi býrak Var sen kendi halinde yazarken eyle niyaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gül Şehri Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.