SEN YÜREĞİMDE, BEN BUZULLARDA

Sonra ayaða kalktým.
Zaman nasýl geçmiþ hiç anlamadým.
Yýllardýr birikmiþ acýlarla,
Ýçimde seni çoðaltarak,
Ve yine seni sevmiþim.
Düþmüþüm, kalkmýþým,
Yorulmuþum, yalnýzlaþmýþým,
Faili meçhul cinayetlere kurban gitmiþim.
Ve ben bunlarýn hepsini tek baþýma yapmýþým.
Sen yüreðimde, ben buzullarda.

Sonra ayaða kalktým.
Nasýl üþümüþüm, nasýl yanmýþým anlamadan.
Þehrin en sevdiðim sokaklarýný adýmladým.
Sokak lambalarý tanýðýmdýr.
Ayaklarým aþýnmýþ,
Yüzüm düþmüþ,
Ellerim kuru bir yaprak gibi solmuþ,
Ve seni içimde saklamýþým.
Sen yüreðimde, ben buzullarda.

Bazen seni düþünüyorum.
Bazen özgürlüðü
Bazen de yaþamaný.
Yaþamýnda nasýlsýn?
Neredesin?
Kaç þehir, kaç ülke öte desin?
Zamanýn neresindesin?
Ve ben neredeyim?
Sonra yüreðimi yaktýðýn aklýma geldi.
Yaðmurlarda ýslandým, söndüremedim.
Kendimi karanlýk bir zindana hapsettim.
Kör bir pencerenin arkasýndan göðe baktým.
Güneþe baktým, kuþlarý seyrettim,
Ve yine sen yüreðimde, ben buzullardaydým.

Sonra yalnýzlýðýmla baþ baþa kaldým.
Sensizliðin ortasýnda.
Avazým çýkarcasýna baðýrdým.
Sen duymadýn, yüreðimin sesini.
Yüreðim yýrtýldý,
Yüreðim kanadý,
Yüreðim acýdý,
Sen duymadýn, yüreðimin sesini.

Ýbrahim Dalkýlýç

30/03/2015
23/55 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: