Fânilik sahnesinde, ebediyet oyunu Oynamaktan býkmayan ey, doyumsuz figûran! Çöllerde, kutuplarda hatta uzayda bile, Maddesi, mânâsýyla rol yapýp duran insan.
Ne bu dünya bir sirktir, ne sen ipte cambazsýn, Sen ki, Allah’tan sonra en deðerli varlýksýn, Þu karanlýk ve tutsak alemim mahpesinde, Bir nur kandili gibi yak þuurun parlasýn.
Atom çekirdeðinden, muhteþem kâinata, Küçük kýpýrdanýþtan, Yüce Allah’a kadar, Öteye dahil ruh da, madde de þu hayat da, Ýnkâr edip kendinden kurtulamaz insanlar.
O yoklarý var eden Allah’ýn ’ol’ emriyle, Mekân O’nun fermaný önünde diz çöküyor. Ve oluþtan, ölüþe akýp giderken zaman, Hep nîsbi varlýklarýn ’fâni’ olduklarýný, Duymak istemesen de söyler durur an be an.
2005-Eðirdir Sosyal Medyada Paylaşın:
Özcan İşler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.