2001 Þubat’ýn yirmi sekizi çarþamba, ýlýk bir hava ve yaðmur bulutlarýnýn gölgelediði mahzun bir Ýzmir akþamý. Baharý müjdeliyor adeta cývýl cývýl kuþ sesleri nereden bilsinler acýmýzý? Nereden? Nasýl? -O-ki; sütün aklýðý billurun saydamlýðýnda, henüz on dördüne yeni basmýþ dünya tatlýsý bir -þirinlik- mucizesi genç bir fidan bir inci tanesi bir minik kuþun yirmi üç þubatta ölüme yenik düþtüðünü. Evimizde fiðan yüreðimizde bir kor ateþ bir alev ki oy havar oy! Evren’in tüm yanardaðlarý ve maðma katmanlarý yanýnda masum ve bakire bir buzul daðý gibi kalýr. Ölüm; bir kez daha "kalleþ"olsun adýn! Utan bu rezil zaferinden utan! Aha; bir çentik te ben atýyorum yaþama, yani sürüp giden hayata. Bu yaþattýðýn "çaresizlik" ne adil ne de doðal. Senin bu rezil gerçeðine inat bitip giden bir gelen bin bir hayat. Bak! Toprak çiçeðe kesti gözlerimiz suya akþamlarýmýz hazin renklerimiz mat heyhat yaþýyoruz ve yaþýyorsun Mine ölüme inat!!!!....
Not: "Ben, Ahmet amcasý, sevgili Mine’ye ithaf ediyorum." 28:02:2001.Çiðli/Egekent
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.