Nefs-i Suret
Yüreðini ikna edebilecek kadar cesaretin varsa
Bir an olsun ayrýlmadým
Ayrýlamadýðým dediðin
Perdesi olmayan pencerenden bak
Kapýndayým.
.... Bekliyorum seni.
Eylül’ü soluyan kadýným
Gelirken
Topuklarýna deðen kýrmýzý elbiseni
Beyaz ceketini
Ellerinin arasýnda sýkýca tuttuðun
Eylül kokulu çiçeklerini al da gel
Her zamanki gibi yavaþ yavaþ in merdivenleri de
Yürüyüþünün asaletini seyredeyim
..... Özledim
Gözlerine tutuklu yüreðime geliþin
Ayný yöne akan su gibi olsun
Ki!
Yeniden aþýk olayým
Yeniden öpeyim yüreðini
Eski günlerde olduðu gibi
Sessizce sohbet edeyim gözlerinle
Seni bu sokakta
Bu evin kapýsýndan çýkarken görmeyeli
Ne uzun zaman geçmiþ
Farkýnda olmadan sensiz
Ne çok zamaný uðurlamýþtým geceden sabaha
Yüreðini
Seviyorum derken
Titreyen dudaklarýný
Bir de gözlerini...
Özledim kadýným senin kadar özledim..
Her gün
Her gece ayný saatlerde
Yüreðim bu sokaklardan
Bir tek senden haber getiriyordu.
Bu gecede lambasý yanmadý yine
Sabaha kadar pencereden
Ayný kör noktaya bakýp durdu
Yüzü yerden kaldýrmadan
Haftada bir pazara çýkýyor
Aldýklarýný kimse görmesin diye
Eskiden olduðu gibi
Siyah poþetlere koyduruyor
Hiç deðiþmemiþsin
Deðiþmemiþsin düþ yorgunum deðiþmemiþsin
Oysa ki?
Ne çok þey deðiþmiþ buralarda
Ne çok yabancý yüzler yerleþmiþ
Sokaðýmýn baþýna.
Tenin gibi
Ýçime çekerken
Hasret kaldýðým
Topraðýmýn kokusu bile deðiþmiþ.
Bakýyorum da çatýya konan
Kuþlar, o kuþlar bile
Özgürlüðe uçmayý
Özgürce uçmayý unutmuþ.
Dedim ya
Benden sonra ne çok þey deðiþmiþ...
Ne çok þey yer deðiþtirmiþ...
Kapým diyorum kapým eskiden maviydi
O bile deðiþmiþ.
Alnýna yerleþen çizgiler
Gözlerinde ki o çocuksu sevinçler bile
Eylülün hüznünü giyinmiþ
Ne çok þey deðiþmiþ.
Eskiden ne çok severdim ellerini
Ellerim diyorum ellerim
Ellerini tutmayalý ne çok zaman geçmiþ...
Baktýðýmda kendimi kaybettiðim
Bulmaktan korktuðum
En çok gözlerine bakmayý severdim severdin.
Yüreðimin sahibi
Senin nefes aldýðýn
Benim yokluðuna boðulduðum
Ýsmini duvarlara kazýdýðým
Bu þehre uzaktan bakmak ne demek bilir misin ?
Bilir misin gecenin karanlýðýnda
Kendi kendinle konuþmayý
Yattýðým ranzamdan duvarda
Sessiz sinema seyreder gibi gözlerini seyrettiðimi
Sol yanýmda ellerinin sýcaklýðýyla uykuya daldýðýmý.
Dedim yaa
Her þeye alýþmýþtým
Her þeyine alýþmýþtým da
Þu olur olmaz
Zamansýz gidiþin yok muydu?
Yüreðim ölüm yataðý gibi sessiz ve karanlýk oluyordu
Bir tek ona alýþamamýþtým..
Bizsiz geçen zamanýn çetelesini tutuyorduk ya
Takvim yapraklarýnda
Her güne biz çizik atýyorduk ya
Her acýyý içimizde yaþarken
Mutluluðu gözlerimize resmediyorduk ya
Gel bu gece
Nefs-i Suret yapalým
Nelere aðlamýþýz
Nelere gülmüþüz
Görelim bakalým
Hayatýmýzýn filmi bittiðinde
Dudaklarýný ikna et cesaretini toparla
Bir öp
Seni özleyen yüreðimden
Geçsin sýzýlarým...
.
.
.
Ahh be kadýnýmm
Neden söylemedin
Neden fýsýldamadýn gözlerime
Giderken cam kýrýklarýný doldurduðunu gece olunca anladým
Nereye dönsem batýyordu....
Sosyal Medyada Paylaşın:
mesut turgay kılıçoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.