TERK EDİLMEK

Önce çocukluðum terk etti beni.
Küçücük ellerim, minicik bilyelerim.
Köyümün tozlu yollarýnda
Peþinden koþtuðum çemberlerim.
Sonra gençliðim. Gençlik yýllarým
Simsiyah, kývýr kývýr saçlarým.
Bitmeyecek sandýðým platonik aþklarým.
Olmazsa olmazlarým, temel taþlarým.
Hepside birer birer terk edip gitti
Terk edilmek dostlarým acýdýr, çok acý.
Dayanýlmasý zor, sanki þiddetli bir sancý.
Bilmiyorum, son giden bu dost kaçýncý.
Çok sevdiklerim, deðer verdiklerim.
Býrakmaz, asla terk etmez dediklerim.
Sonuna kadar sevdiklerim, güvendiklerim.
Onlarda gün oldu terk edip gitti.
Biliyorum hayatta terk edip gidecek bir gün.
Çocukluðum, gençliðim, sevdiðim gibi.
Güvendiklerim, özlediklerim gibi.
Terk edecek elbette biliyorum.
Bu hazin sonu, elbet bir gün bekliyorum.


Nizamettin AyhanÇelik
Þiir dünyam 2006


Sosyal Medyada Paylaşın: