KENDİMİ BULMADIĞIM

þiirlerini kaybetmiþ bir nazým, bu gece kalbim.
artýk evereste çýkmak istemeyen bir nasuhum belkide...

yorugunluðum ve utancým bana yeter...
yaþamakdan,
birilerinin yaþamýma girmesinden çok yorgunum.
her insanda bedenim ve ruhum okadar yoruluyor ki,
kendimden,birparçam kalmýyor gene kendime...


þiirlerlerimi kaybettim.
gülüþlerimi.
gerçekden,
ama
gerçekden seviþlerimi...
ençokda seviþmelerimi.

yaþam denilen yolcuðumda,
ayaklarýma giymem gereken potinlerimi kaybettim belkide.
yüreðim zýrhýný giymekden bitap,
dilim azýmýn içinde ne yana dönse,
kuruluk ve bir okadar acýlýkla kývranýyor.

çok uzak ülkelere gönderdim sevdamý.
yerini yurdunu bilmiyorum ne onun,
nede onun kalbine gömdüðüm kalbimin...

yorgunum,
yorulmakdanda çok yorgunum.
damarlarýmdaki kanýn akýþýnýn bile yavaþladýðýný hissidiyorum bazen.

özlemekden,
beklemekden,
yorulmakdan,
herþeyden,
hatta ,
yaþamakdan bile usanmýþ bir bedenin içinde mahkumum...

bir elimle ötekinin tesellisini bile çokdan unuttum.

ne bir sözcük var geriye nede ileriye.
albeler zihnimde karmakarýþýk,
iki harfi yanyana getiripde bir cümle kuramamanýn periþanlýðý içimde.

boþalmýþlýk bu olsa gerek,
tükenmiþlik.
yokolmuþluk.
silinme,

belkide bölünme...


dünya kayýp,
yardým edin,
bulamýyorum...
ben,
sen,
o,
insanlar yokoluyorlar ........

karanlýk içim dýþým,
heryaným.....
yada
kendi kendimi buladýðým yanlýzlýðýn zehri içimde.
y-o-r-u-l
mak
mý ?
ölümün sýcak nefesini hissetmek insanýn içinde...
ýlýk
ýlýk
bir meltem
akan içime
ölümün
ve o sonsuzluðun nefesi...brn
Sosyal Medyada Paylaşın: