// herkes bir birinin kuyusunu kazýyor þimdi ben ise kendi mezarýmý kazýyorum yokluðunla //
lacivert bir renk sarar sensiz geçen gecelerimi yuvarlanýp durdukca bir sýzý þu sol yanýmda ki... öfkem taþacak hep bir yer arar kendine aklýmýn dar sokaklarýnda sen dolaþýp durdukca
ne yana baksam yine gözlerine takýlýr gözlerim her sokak tek sana çýkar bütün çýkmazlarýyla aklým þeytanýn ellerine düþmüþ bir esir sanki erken inerken akþamlar yokluðunun arasýna
ve gece yine cümle günahlara caðýrýr durur beni gölgene düþen ýþýklar bir bir yüzüme yansýdýkca bilsen ne de çok dinlerdim sensizliðin sesini o sesin inatla odalarýmda yankýlanýp durdukca
ve içimde döllenir yeniden hasret sancýlarým saðanak saðanak özlemin üstüme yaðýp durdukca oysa ki tebessümlerini saklamýþtým yokluðuna anladým ki fayda vermez yokluðunda kahkahalar
ve sen gel yeniden sar sarmala beni býrak yansýn tenim teninin kokusunda
ay/su
Sosyal Medyada Paylaşın:
ay/su Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.