bir kadýn tüm karanfilleri söktü yüreðinden geceye serpti sessizliði gibi dilbaz þarkýlar dilinde pelesenk olmuþ gece kadar siyah bir yürek býrakmýþ sevda artýðý yýllarý sonra yýldýzlar üþüdü ardýndan bir bir yaðdý þiir diye
ve o kadýn þimdi þiir oldu yalnýzlýðýnýn dudaðýnda gece kadar sensizim gece kadar sessiz
bir kadýn yalnýzlýðýnýn solgun rengine.... ömrünü gömdüðü içindi tüm yalnýzlýðý içinde koca bir hiçlik yalnýzlýk ve yokluk gece matem rengine yýldýzlarý dökmüþtü
ve o kadýn ben olabilirdim gecede unutulan gece kadar yalnýz gece kadar sessiz
yýldýzlar öksüz kalan geceye armaðandý hatýralarýn kara kaplý defteri gibiydi ömrü bir kadýn birde gece aðlýyordu þiirlerimde yýldýzlar üþüdü sessiz kalýnca gökte yüreðine düþtü bir gece vakti
ve o kadýn þimdi ben oldum yada sen haydi bul kendini sonra topla gecenin dökülen yýldýzlarýný öp yüreðinden sevdanýn öp ki yýldýzlar ölmesin gece kadýn yýldýz aþk olsun
Mahmudiye Düzkaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
akasyameral Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.