yaramda yarim..

günlerden bir gün,
bir pembe þiir düþtü aklýma
oysa ateþe mahkumdu ellerim
binlerce büyük günah iþlemiþtim
yazamazdým..
yine o saatlerde düþündüm
eskittiðim tüm düþlerimi yine
sana geri dönebilmek arzusu
söndürdü yine o ateþi
ve ateþin içindekileri
yazdým..
ben bilmem unutmayý
unutamam yaþadýklarýmý
yahut yaþayamadýklarýmý
keþke de taþýmaz yüreðim ama
baþladým iþte yine
için için yazmaya..
kokladým bir çiçeði yine
ve seyredaldým o çiçekteki arýyý
yine derin nefes alabildim
ilk doðduðum anmýþcasýna
ve seni sevebildiðimi anladým
evet, hala çünkü sana
yazabiliyordum..
bir dünya çýktý ki karþýma
içinde gökyüzü mavi hala
ve bahçelerinde çocuklarý mutlu
kardeþ ya da arkadaþ
yahut sevgili, sevdalý belki de
içinde oyuncaklarý bir bahçe
ve bahçenin içinde yazýlmayý bekleyen
satýrlar..
ne karanlýk yaþamýþým oysa
hatta oysa bilmemiþim zamaný
yaþadýðým hiç bir aný
ve belki de þu aný bile
oysa atmýþtým noktayý
ilk satýrýn sonuna çoktan
ve hiç eksilmedim de ben
yazdýklarýmla..
yazamadýklarýmla..
sana seslenmekten öte bu
olmayýversen de anlatýrdým
yaþardým nasýl olsa habersiz
ama haberim olmasa da
baþlýðý ayný kelimeleri
dizerdim yan yana..
çünkü sen bir insandan baþkasýn
çünkü sen bambaþkasýn..

Sosyal Medyada Paylaşın: