ikibinonbeþ gücük ayýnýn onsekizi çatýlarda diz boyu kar günyamaç caddesinde karakýþ ve geceye çanak tutan gönlümün saçaklarýna tutunan sarkýklar yað sürüyor ayazýn ekmeðine nal mýh keserek
olan bitene tanýk iki geçeli dizilen tek tük ýþýðý yanan evler birde daðýlan çöpleri belkilerle karýþtýran kediler kapanmak üzere olan lamekân birinin ayak izi titreyen sokak lambalarý bir yolcu bekliyormuþum gibi siliyor ufuktaki varý
doðanýn despotluðu üstünde gerdikçe geriyor bam telimi hüzün taþýrdý cebimi üþüyen gözyaþlarým baydý içimi keþke incin top oynasa diyor tahammülümün býçak sýrtý hazýr boþ bulmuþken meydaný dikleniyorum yalnýzlýða kapatýp gözümü açýyorum aðzýmý sayýyorum bir iki olur ama bu kadar sakinlikte olmaz ki
bakiyesi bitmeyen gecemin bu köründe sýcak evimin Fransýz balkonunda evsizler gibi artýyor korkum faili ise bin parçaya bölünen uykum ona çanak tutan çaresizliðim
duygularým bir kez daha boþ hayallere yem oluyor bir sabahýn arefesin de
buðulu gözlerle izlerken gamsýz tasasýz yaðan birbirine deðmeyen kar tanelerini aklýma sen geliyorsun zor zamanlarýn zor kadýný
laf aramýzda aklýmdan çýktýðýnda yok ki
çatýk kaþýn anlamsýz dudak hareketin tam teçhizatlýsýn hazýrda pamuðun elinde üç beþ metre kefen banamasýn demiyor ensemde boza piþiriyor öfken yakalasan bir kaþýk suda haklayacaksýn alelacele kazdýrýp mezarýmý bakmadan çoðuna azýna yetiþtireceksin öðle namazýna
demem o ki aksiliðin huysuzluðun yine üstünde tabi ki zalimliðinde elinle göðsünü sývazlayarak beter ol emi içim yað baðladý oh olsun diyorsun her zaman ki gibi beni bana býrakýp sonra mý? sonrada gözden kayboluyorsun